ابراهیم حسینی معصوم - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه بین المللی امام رضا(ع)
مهدی مقدسی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه بین المللی امام رضا(ع)

شهر مطلوب شهری است که توجه آن بر وجود فضاهای شهری برای استفاده همگان نهاده شده است. فراهم کردن بستر وزمینه ای که افراد در یک جامعه بتوانند فعالیت ها و توانایی های خود را محقق سازند، نقش مهمی را در پیشرفت و رشدآن جامعه دارا می باشد. در این میان بیشترین اطلاعات دریافتی انسان از محیط، از طریق حس بینائی او می باشد. لذا فقدان یا وجود نقص در این حس در ارتباط انسان با محیط اطراف مشکل جدی ایجاد می نماید. بنابراین ،نابینایان فاقد ابزار اصلی برای درک و ارتباط با محیط اطراف و انجام فعالیتهای مختلف هستند. در این راستا می توان با شناخت تواناییها و محدودیت های نابینایان به بررسی راه حل ها و راهکارهایی جهت مناسب سازی فضاهای شهری پرداخت تا باعث تعلق خاطر بیشتر نابینایان به فضاهای شهری و بهره مندی شهر از حضور آنان گردد. مناسب سازی فضذاهای شهری،بستری در جهت رسیدن به فرصت های برابر افراد نابینا و دسترسی به تمامی فضاهای شهری است. طراحی یک شهر بایستی برای نابینایان و افراد دارای نقش عضو، قابل دسترس و دعوت کننده باشد و مانعی در حرکات و رفت و آمدهایروزمره آنان ایجاد نکند. بنابراین ایجاد تمهیدات لازم برای این شهروندان، در الویت قرار دارد و توجه به آنها در طرح هاامری است که باید در رأس طرح های شهری قرار گیرد. در این تحقیق که اطلاعات آن به روش کتابخانه ای گذردآوری خواهد شد به ارائه تاثیرات مناسب سازی برای حضور نابینایان در طراحی فضاهای شهری و ضوابط و الگوهای مناسبطراحی پیاده روها برای آسایش حرکتی نابینایان خواهیم پرداخت نتیجه پژوهش حاضر نشان می دهد مناسب سازی فضاهای شهری برای نابینایان منوط به تغیر نگرش طراحان شهری در جانمایی و طراحی اجزاء خرد فضاهای شهری است.

شهر مطلوب، نابینایان ، فضای شهری، طراحی پیاده رو