لیلا بیرانوند - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری پردیس علوم و تحقیقات لرستان

رویکردهای جدید برنامه ریزی و طراحی مسکن متکی به الگوهای جامع بین رشته ای است . این رویکردها که در دهه های اخیر در کشورهای مختلف جهان مورد توجه بوده اند ، به هماهنگی جنبه های انسانی و محیطی طراحی اهمیتبیشتری داده اند . از سوی دیگر ، مشکلات زندگی در شهرهای بزرگ استفاده از مجموعه های متراکم تر و با برنامه ریزی و طراحی هماهنگ را اجتناب ناپذیر ساخته است . توجه به عوامل انسانی مو ثر در برنامه ریزی و طراحی میتواند زندگی در مجموعه های مسکونی را ارتقاء بخشد . معماری معاصر ایران به ویژه معماری خانه و شیوه ی زندگی در سده ی اخیر همواره دستخوش تغییرات بسیاری بودهاست. گاهی اوقات این تغییرات در تقابل با فرهنگ و ارزش های زندگی ایرانی بوده است. کاهش مساحت خانه ها، تأمین خلوت را تحت تأثیر قرار داده است. به منظور تأمین این نیاز، شناخت مفهوم خلوت از دیدگاه انسان هایی که خانه را زیست کرده اند ضروری می باشد. به بیانی دیگر، سطح خلوت مطلوب با زمان نسبت به محیط متغیر است. بنابراین ممکن است در یک زمان خاص پرهیزاز مردم و در زمانی دیگر ارتباط با آنها تقاضا شود، بنابراین خلوت یک مفهوم یکنواخت نیست. دراین مقاله سعی شده با تاکید بر فضای خلوت در خانه های ایرانی به مطالعه آن پرداخته و سپس به بررسی مجتمع های مسکونی اشاره شده است

خانه ایرانی ، مجتمع مسکونی ،خلوت گزینی محرمیت ، تعامل اجتماعی، درون گرایی