رویکرد نظری و اجرایی جهت دستیابی به طراحی شهری پایدار در مقیاس محلات شهری نمونه موردی : بافت فرسوده ی فرحزاد تهران

در طول تاریخ پیدایش بافت های شهری، در بازه های زمانی خاص و به علت تغییر نیازهای ساکنان، هر بافت شهری نیازمند روز آمدی و تطابق باشرایط زمانی و مکانی خود می باشد. در صورت ساماندهی و هماهنگ سازی با شرایط روز،بافت شهری امکان توسعه پایدار خود را فراهم می کند. در غیر این صورت کالبد شهر در سراشیبی فرسودگی و زوال قرار خواهد گرفت. با توجه به قدمت جامعه شهری در ایران، از مهمترین علل ایجاد و گسترش روز افزون بافت های فرسوده را می توان بهنارسایی برنامه ریزی، کم توجهی به طرح های پایدار جهت ساماندهی و احیای بافت های شهری، موازی کاری های اداریو عدم پایبندی به استانداردهای ساخت و ساز مربوط دانست. اضمحلال کالبدی و عملکردی فضاهای شهری از مهمترین آثار و پیامدهای ناپایداری در این بافت ها به شمار می رود.هدف از این پژوهش، ارائه چارچوبی جهت طراحی شهری پایدار برای بافت فرسوده فرحزاد است. نتایج تحقیق نشان دهنده آن است که می توان از پنج اصل هویت بخشی، عدالت محوری، بهینه سازی، تعادل بخشی و توانمند سازی بهعنوان اصول اساسی جهت ارائه طرح های پایدار شهری در بافت های فرسوده استفاده نمود. وجود فضاهای بلااستفاده در بافت فرسوده فرحزاد، فرصت بسیار مناسبی جهت بازگرداندن حیات شهری از طریق باز طراحی فضاهای جمعی، هماهنگ سازی سرانه های کاربری موجود با سرانه های استاندارد شهری و همچنین جهت دهی به توسعه پایدار محله فرحزاد، را فراهم آورده است.

Keywords:

طراحی شهری پایدار , بافت فرسوده , نوسازی شهری , حیات شهری , محله فرحزاد