مهدی باباعباسی - کارشناس ارشد طراحی شهری دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی قزوین، ایران.
محمدرضا پورجعفر - استاد تمام گروه شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس تهران، ایران.

شهر تهران در سال های اخیر دستخوش تغییرات کالبدی و روانی نامناسبی گردیده است. تجمع کاربری های گوناگون درفضاهای حرکتی و بافت های پیرامونی آن ، کیفیت های بصری گذشته را به هم ریخته و با اضافه نمودن بخش های زیادی بهکالبد خود در جهت به روز نمودن مصالح و بکارگیری بیجا و بی تناسب ، دگرگون نموده و سطح بزرگی از فضاهای شهری را درگیر و به منظر شهر آسیب رسانده است. در این بین ادراک وکسب اطلاعات افراد را در همهی سطوح بویژه دریافت های بصری را با مشکل روبرو نموده است. افراد در استفاده از فضاهای شهری از فضاهای حرکتی ای که برای آنانتعبیه شده است استفاده می نمایند که از مهمترین آن پیاده راه می باشد که به صورتی اختصاصی در اختیار آنان قرار گرفته شده است. در این مقاله با هدف تحلیل بصری فضای پیاده راه 71 شهریور و بررسی آن از لحاظ جذابیت های بصری ودیداری که افراد را به خود جذب می نماید تلاش گردیده است تا با استفاده از روش توصیفی- تحلیل و در ادامه برداشت های میدانی، ثبت تصاویر سکانس و سپس اعمال روش پردازش تصویر کیفیت بصری محدوده و عوامل موثر بر مکانیسم های بینایی مورد بررسی و کنکاش قرار گیرد. با توجه به نمونهی مورد بحث سطح اندکی از فضا دارای حداقلکیفیت بصری بوده بطوریکه در مسیری به طول 72۱۱ متر سطوح مناسبی به لحاظ ویژگی های بصری دلنشین، جذاب و آرامش بخش مطابق با مکانیسم های بینایی،ساکاد و فرکانسهای فضایی وجود ندارد. نتایج نشان داد که با توجه به عدم تمایل استفاده کنندگان به استفاده از فضا پیاده راه علاوه بر وجود کاستی های متعدد، ضعف جذابیت های بصری مناسب و غنی بین میدان امام حسین و شهدا و نیز بیتوجهی به ارتقای کیفی منظر موجود در جذب افراد به فضا، لزوم بازنگری در محدوده به لحاظ بصری، دیداری و ارتقای منظر محور و سازماندهی بصری آن اجتناب ناپذیر می باشد.

فضای شهری، منظرشهری، پیاده راه، پردازش تصویر، مکانیسم بینایی