نماز، بازدارندگی از زشتی ها و بدی ها، به نحو تامه یا اقتضا

در این مقاله به بررسی بازدارندگی نماز از فحشا و منکرات اجتماعی و فردی پرداخته شده است. هدف اصلی این مقاله بررسی تاثیر نماز در جلوگیری از منکرات بوده و از نظرات دو مفسر ارجمند مرحوم علامه طباطبایی و آیت الله مکارم شیرازی ، در این زمینه استفاده شده است. پژوهش حاضر که با روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته، ضمن بررسی اثرات فردی و اجتماعی نماز، به گرایش ها و روش های متفاوت تفسیری این دو مفسر و بحث اثرگذاری نماز در جلوگیری از فحشا و منکرات پرداخته و چنین بدست آورده که از نظر علامه، نماز به نحو علت ناقصه از فحشا و منکر باز می دارد، به این معنا که خواندن نماز ایجاد صفتی در انسان می کند که آن صفت انسان را از فحشا و منکر باز می دارد، اما نگرش مفسر نمونه نگرشی پرورشی تربیتی است و تاثیر نماز را در نمازگزار حتمی و دارای مراتب شدت و ضعف می داند.

Keywords:

نماز , بازدارندگی , منکرات , تفسیرالمیزان , تفسیر نمونه