حامد حسن پور - دانشجوی دکتری، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت مدرس
امیر راستی - دانشجوی دکتری، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت مدرس
محمد حسین صادقی - استاد، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت مدرس

یکی ازچالشهای اصلی درصنایع امروزی طراحی و ساخت محصولاتی پایداروسازگاربامحیط زیست می باشد درماشینکاری خطرات اصلی محیطی دراثراستفاده ازسیالهای برشی بوجود می آید این سیال ها میتوانند باعث بوجود آمدن بیماریهای پوستی و خطرات سلامتی شوند به همین خاطر روشهای جدیدی با هدف کاهش مصرف این سیالها معرفی شده است که ازآن جمله میتوان به روش روانکاری باحداقل سیال برشی MQL ویااستفاده ازروغنهای گیاهی اشاره کرد هدف این مطالعه بررسی رابطه بین پارامترهای فرزکاری و کیفیت سطح نهایی درفرزکاری فولاد سخت 4340 درحضورسیستم های روانکاری سنتی و روانکاری با حدقال سیال برشی با استفاده ازروغن پایه گیاهی میب اشد سرعت برشی نرخ پیشروی و عمق برش شعاعی و محوری به عنوان پارامترهای اصلی فرایند درنظر گرفته شدند درمجموع 60ازمایش با استفادها زروش طراحی ازمایش رویه پاسخ انجام شد و اثرات این پارامترهای روی زبری سطح نهایی بررسی گردید نتایج نشان داد که درمقایسه با روشهای روانکاری سنتی روش روانکاری باحداقل سیال برشی و با استفاده ازروغن گیاهی بهترین عملکرد را روی کیفیت سطح بویژه درسرعتهای برشی و عمق برش بالا دارد همچنین مقادیر بالای سرعت برشی و مقادیر پایین پیشروی برای بهبود زبری سطح الزامی می باشد

سیال برشی پایه گیاهی , روان کاری با حداقل سیال برشی , ماشین کاری سخت , فولاد 4340