ساخت و ساز پایدار در ارتباط با معماری بومی گیلان

انسان همواره در طول تاریخ سعی مینماید به منظور ایجاد سرپناهی امن، آن را با محیط پیرامون خودهماهنگ سازد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجاد کند. درحقیقت شرایط جغرافیایی،اقلیمی منطقه نیز در شکلگیری این فضاها، دخالت مستقیمی دارد. در ایران به علت دارا بودن، چهار اقلیم متفاوت، معماریهای متفاوت هماهنگ با اقلیم بوجود آمده است که هریک ویژگیهای خاص خود را داراهستند. که در چنین فضاهای ساخته شدهای، استفاده از عناصر و فرمهای معماری سنتی و بهکارگیری مصالح بومی کمترین تأثیر نامطلوب برمحیط را دارند و همچنین کاهش میزان انرژی مصرفی، پایداری محیط زیست وافزایش دوام بناها را به دنبال خواهد داشت. مقاله حاضر که بر روش مطالعه اسنادی استوار است، سعی برآن دارد تا معماری بومی اقلیم معتدل و مرطوب گیلان را با توجه به پایداری محیط و صرفهجویی در مصرف انرژی بررسی نموده و معایب معماری جدید در این اقلیم را از نظر مواردی همچون به کارگیری مصالح ناهماهنگ با شرایط منطقه، طراحی نامناسب بنا، عدم صرفهجویی در مصرف انرژی و تخریب محیط به صورت اجمالی مورد ارزیابی قرار دهد. در انتها به جمعبندی و ارائه راهبردهایی در صرفهجویی انرژی در ساختمان باتوجه به معماری جدید پرداخته شده است

Keywords:

ساخت و ساز پایدار , معماری بومی , مصالح بومی , انرژی قابل تجدید , گیلان