پروانه شاهسوند - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
اکبر معرفت - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

اگرچه عمر فناوری نانو در جهان از آغاز طرح این ایده (Feynman,1959) تا کنون حدود نیم قرن می باشد، اما این فناوری اکنون به یک فناوری تأثیر گذار در همه ی حوزه های صنعت تبدیل شده است. در ایران نیز حدود یک دهه می باشد که فناوری نانو با نرخ رشد سریعی در حال تبدیل شدن به یک مزیت رقابتی برای کشور است. ایران اکنون در تولید دانش نانو بر اساس شاخص تعداد مقالات معتبر ISI در جایگاه قابل توجه نهم در جهان قرار دارد (ستاد نانو، 1391). از آنجایی که بتن به عنوان مصالح برگزیده قرن در صنایع مهندسی عمران دارای جایگاه ویژه ای است، مهمترین عاملی که مانع بررسی و توصیف ساختار خمیر سیمان، با روش های معمولی (مثل اشعه ایکس) می شود، فقدان نظم بلوری در این ماده است. امروزه به کمک روش های نوین مثل TEM و NMR، توانسته اند تصویر شفاف تری از ساختار افقی ژل آب سیمان تهیه کنند. روشن ترین مسیر استفاده از نانو مواد در بتن، ایجاد سهولت درفرآیندهای ساخت (اختلاط و سرعت گیرش) و همچنین ویزگی های نهایی بتن سخت شده است. اصلاح بتن با روش های معمولی، معمولاً با تضعیف برخی دیگر از بخش ها همراه بوده، اما فناوری نانو این مزیت را دارد که با اصلاح ضعف ها، مشکلاتی در زمینه دیگر ویژگی های بتن ایجاد نمی کند. مقاله حاضر، ضمن بررسی اثرات فناوری نانو در بتن، به راهکارهای اجرایی برای آینده ی آموزش مهندسی بتن پرداخته است. امید می رود که با وجود ظرفیت های بسیار در صنعت بتن، در صورت توجه به آموزش و پژوهش در سطح عمومی و در دانشگاه ها، صنعت بتن با تحول قابل ملاحظه ای همراه خواهد شد.

فناوری نانو، ویژگی نهایی بتن، نانومواد، اختلاط و گیرش بتن