حسین فرهادی خواه - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
مژگان سالاری خالص - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه محقق اردبیلی

توسعه پایدار، فرایندی است که ضمن توجه داشتن به رشد اقتصادی، عدالت اجتماعی و پایداری منابع زیست محیطی را نیز موردتأکید قرار می دهد. قبل از انقلاب صنعتی (1750 م)، رابطه انسان و محیط طبیعی متعادل بوده و به نوعی توسعه پایدار بر آنحاکم بوده است. اما بعد از انقلاب صنعتی با توجه به دستیابی بشر به فنون و ابزارهای جدید، افزایش جمعیت و گسترش ایدهمصرف انبوه، روز به روز تعادل بین بشر و محیط طبیعی، به زیان محیط طبیعی بهم خورده است. این عدم تعادل در محیط هایشهری، بخصوص کلان شهرها بروز بیشتری داشته است و مشکلات فراوانی، از جمله مشکلات زیست محیطی را به همراه داشتهاست. درنتیجه، در نیم قرن اخیر(1970 م)، توسعه پایدار به عنوان کلیدی ترین مفهوم وارد مدیریت و برنامه ریزی شهری شدهاست. هدف اصلی از این مقاله، ضمن ارائه مختصر از مبانی و مفاهیم توسعه پایدار، به بررسی بعد زیست محیطی توسعه پایدار درشهر تهران می پردازد. روش تحقیق در این مقاله، با توجه به ماهیت نظری آن، توصیفی تحلیلی بوده و برای گردآوری اطلاعات –از روش اسنادی کتابخانه ای استفاده شده است. براساس نتایج این تحقیق، تهران امروزه با مشکلاتی فراوان زیست محیطی نظیر –آلودگی هوا، آلودگی خاک، آلودگی آب، آلودگی صوتی و..... دست وپنجه نرم می کند که هرساله زیان های جانی و مالی فراوانی بهمردم و دولت تحمیل می کند، که میزان آلودگی های زیست محیطی در جنوب، جنوب غرب و جنوب شرق بیشتر از سایر قسمتهای تهران می باشد. بنابراین هر طرح وبرنامه ای برای این شهر باید با دید سیستمی و رعایت اصول توسعه پایدار همراه باشد.

توسعه پایدارشهری، محیط زیست، تهران