مهدی امیدی - دانشجوی دکترای شهرسازی
خدیجه نیکی ملکی - دانشجوی ارشد طراحی شهری
سمیرا هفت لنگی - دانشجوی ارشد طراحی شهری

امروزه رویکرد پیاده مداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده در سطح شهرها و به رسمیت شناختن و اولویت قائلشدن برای عابرین پیاده بعنوان عناصر درجه اول شهری؛ به یکی از محورهای برنامه ریزی و طراحی شهری بدل گردیده است.به ویژه با آغاز هزاره سوم ضرورت رویکرد مجدد به حرکت پیاده بعنوان سالم ترین، اقتصادی ترین و پویاترین روش جابجاییو حمل و نقل درون شهری مورد توجه قرار گرفته است. یکی از عواملی که می تواند باعث افزایش سطح تعاملات شود،حرکت عابر پیاده در فضای شهری است متاسفانه امروزه اغلب فضاهای عمومی شهری و خیابان ها به دلیل افزایش بی رویهوسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آن ها، به شدت تحت سلطه ماشین درآمده است.محورهای باریکی که دروجود دارد، گویی پس مانده هایی از فضای اصلی سواره » پیاده رو « حاشیه محورهای سواره در خیابان های شهری به عنواناست که فقط برای ترددهای ضروری شهروند پیاده باقی مانده است. برخی از ویژگی های فضاهای شهری پیاده مدار وشهروندگرا، از جمله اجتماع پذیری، امنیت اجتماعی و روانی، خوانایی و دسترسی راحت، پویایی و سرزندگی، حس تعلق وخاطره انگیزی مکان، احیای هویت های تاریخی و اجتماعی، مسیرهای پیاده و دوچرخه، کیفیت سیما و منظر شهری، و... رادر خود دارد. این ویژگی های پیاده مدارانه تأثیر بسیار زیادی بر شکل گیری کمی و کیفی انواع تعاملات اجتماعی و ارتقایکیفیت زندگی شهروندی دارد. در این پژوهش، که هدف آن شناخت پیاده مداری و تأثیر آن بر کیفیت ارتباطات اجتماعیمردم است، سعی شده است به بررسی مفهوم پیاده محوری و شهروندگرایی در شهرسازی و شناسایی شاخصه های آن درفضاهای شهری پرداخته شود.

فضاهای شهری، پیاده مداری، تعاملات اجتماعی، سرمایه اجتماعی