اثربخشی معنادرمانی گروهی بر تاب آوری دانش آموزان مقطع متوسطه ناحیه دو آموزش و پرورش شهرستان کرمان

تاب آوری به عنوان عامل محاقظ و منبع مقاومت دربرابر عوامل فشارزای زندگی و توانمندی افراد دربرقراری تعادلزیستی – روانی در شرایط خطرناک ، جایگاه ویژه ای در حوزه روانشناسی مثبت گرا دارد . این رویکرد نوین روانشناسیدر پی شناسایی سازه ها و شیوه هایی است که به بهزیستی و شادکامی انسان منجر می شود . پژوهش حاضر با هدفبررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر تاب آوری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر کرمان انجام شد. این پژوهش ازنوع کاربردی با روش تجربی، با گروه کنترل و گروه آزمایشی است. طرح این پژوهش طرح شبه آزمایشی پیش آزمون- پسآزمون با گمارش تصادفی میباشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه ناحیه 2 شهر کرمان تشکیل می دهند که در سال تحصیلی 1393-1392 مشغول به تحصیل بودند. بدین منظور تعداد 30 دانش آموز به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و به دو گروه آزمایشی و گروه کنترل (هر گروه 11 نفر) تقسیم شدند. در ابتدای پژوهش، آزمودنی ها به مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) پاسخ دادند. پس از طی یک دوره 10 جلسه ای گروهی معنادرمانی در هفته 2 بار برای گروه آزمایش، به منظور پس آزمون دوباره از آزمودنی ها مقیاس فوق گرفته شد. داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی نظیر فراوانی، درصد، میانگین و انحراف استاندارد و روشهای آمار استنباطی نظیر آزمون تحلیل کوواریانس وآزمون T تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحلیل کواریانس بیانگر معنی داری تاثیر معنادرمانی گروهی بر تاب آوری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه بود.

Keywords:

معنادرمانی گروهی , تاب آوری دانش آموزان