سیده شهره شاهنگیان - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه الزهراء
راحله پاپلی میبدی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه الزهراء
محمدباقر حاجی سلطانی - کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
مصطفی پیامبری - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

مقدمه: امروزه مسئله وابستگی به مواد پا را از مرزهای بهداشت و درمان فراتر نهاده و به یک بحران تبدیل شده است. وابستگی بهمواد یکی از بحثانگیزترین مسائلی است که در حوزه روان شناسی و جامعهشناسی نظر متخصصان را بهخود جلب نموده است.بهطوریکه به یقین میتوان گفت امروزه استفاده روزافزون از مواد مخدر، یکی از معضلات بزرگ و پیچیده جوامع انسانی شده است.هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی خانواده درمانی مثبت نگر بر کاهش افسردگی و اضطراب نوجوانان وابسته به موادبود. روش: در قالب یک طرح نیمه آزمایشی، 22 آزمودنی نوجوان مبتلا به وابستگی به مواد به روش نمونه گیری در دسترس انتخابشدند. از جمعیت نمونه به طور تصادفی خانواده 8 نفر در گروه آموزشی مثبت نگر و 8 نفر در گروه گواه (لیست انتظار) قرار گرفتند.مداخله این پژوهش (درمان مثبت نگر) شامل 8 جلسه 120 دقیقه ای بود که به شکل گروهی و هفتگی برگزار شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه شادکامی-افسردگی)روان درمانی مثبت (OHDQ) سلیگمن (2002) و پرسشنامه افسردگی-اضطراب همیلتون بود. این مقیاس ها طی دو مرحله آغاز جلسات و پایان جلسات درمان توسط افراد دو گروه آزمایشی و گواه تکمیل شد. یافتهها: برای تعیین اثر بخشی مداخله آموزشی، تفاوت عملکرد دو گروه آزمایشی و کنترل از طریق تحلیل کوواریانس محاسبه شد. نتایجتحلیل کوواریانس معناداری اثربخشی روش درمانی مورد نظر را تائید کرد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که به کارگیری خانوادهدرمانی مثبت نگر در خانواده های نوجوانان وابسته به مواد موجب کاهش افسردگی و اضطراب نوجوانان مبتلا به اختلال وابستگی بهمواد بوده است.

خانواده درمانی مثبت نگر، افسردگی، اضطراب، وابستگی به مواد