اثربخشی خانواده درمانی مثبت نگر بر افزایش شادکامی و توانمندی های منش در نوجوانان وابسته به مواد

مقدمه: امروزه مسئله وابستگی به مواد پا را از مرزهای بهداشت و درمان فراتر نهاده و به یک بحران تبدیل شده است.وابستگی به مواد یکی از بحثانگیزترین مسائلی است که در حوزه روان شناسی و جامعهشناسی نظر متخصصان را به خودجلب نموده است. به طوریکه به یقین میتوان گفت امروزه استفاده روزافزون از مواد مخدر، یکی از معضلات بزرگ وپیچیده جوامع انسانی شده است. هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی خانواده درمانی مثبت نگر بر افزایششادکامی و توانمندی های منش در نوجوانان وابسته به مواد بود. روش: در قالب یک طرح نیمه آزمایشی، 24 آزمودنینوجوان مبتلا به وابستگی به مواد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از جمعیت نمونه به طور تصادفی خانواده8 نفر در گروه آموزشی مثبت نگر و 8 نفر در گروه گواه (لیست انتظار) قرار گرفتند. مداخله این پژوهش (درمان مثبت نگر)شامل 8 جلسه 120 دقیقه ای بود که به شکل گروهی و هفتگی برگزار شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه شادکامی-افسردگی (روان درمانی مثبت) (OHDQ) سلیگمن (2002) و همچنین مقیاس توانمندی ها و فضایل منش (VIA-IS) (فرم کوتاه) ژوزف و لینلی (2004) بود. این مقیاس ها طی دو مرحله آغاز جلسات و پایان جلسات درمان توسط افراد دو گروه آزمایشی و گواه تکمیل شد. یافته ها: برای تعیین اثر بخشی مداخله آموزشی، تفاوت عملکرد دو گروه آزمایشی و کنترل از طریق تحلیل کوواریانس محاسبه شد. نتایج تحلیل کوواریانس معناداری اثربخشی روش درمانی مورد نظر را تائید کرد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که به کارگیری خانواده درمانی مثبت نگر در خانواده های نوجوانان وابستهبه مواد، موجب افزایش شادکامی و توانمندی های منش در نوجوانان وابسته به مواد بوده است.

Keywords:

خانواده درمانی مثبت نگر , شادکامی , توانمندی های منش , وابستگی به مواد