راضیه صادق فلاح - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی- مالی دانشگاه اصفهان
حسین رضایی دولت آبادی - استادیار دانشگاه اصفهان

شرکتها با اقدام به واگذاری علاوه بر بهینه کردن پرتفویی از داراییهای خود ، برای سهامداران نیزایجاد ارزش میکنند. در این میان، حضور برخی از سهامداران بزرگ عاملی در جهت تسهیل ایجادارزش برای سهامداران است و در مقابل مانعی در برابر اقدامات فرصت طلبانه بزرگترین سهامدار بهدلیل استخراج منافع شخصی نیز، میباشد. در این پژوهش تأثیر مالکیت سهامداران بزرگ بر تصمیمات واگذاری با رویکردی نوین مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور ابتدا نمونهای مشتمل بر 102 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی 2831-2832 انتخاب شده است. در پژوهش فوق جهت بررسی مسئله مورد بحث از روش همسان سازی نمره گرایش استفاده شده است. در این روش احتمال واگذاری در آینده برای شرکتهایی که این فعالیت را انجام ندادهاند محاسبه میشود و سپس بر اساس نمره گرایش به دست آمده، نمونه انتخاب شده مورد بازبینی قرار میگیرد؛ همچنین روش محاسبه فرضیه ها بر اساس رگرسیون لاجیت است. نتایج حاصل شده نشان میدهد که دومین سهامدار بزرگ تنها با مالکیت حداقل بخشی از سهام شرکت تأثیر معناداری بر افزایش واگذاری در شرکت ندارد؛ در مقابل ائتلاف بین دومین و سومین سهامدار بزرگ حاکی از تأثیر مثبت و معنادار بر افزایش واگذاری است.

واگذاری، مالکیت، همسان سازی نمره گرایش