تأثیر مدیریت استراتژیک پویا در فراگیری مدیریت یکپارچه شهری

امروزه چارچوب و اصول مدیریت در دنیا به سمت برنامهریزی راهبردی و عملیاتی پیش میرود. بدین جهت با پایان یافتن دوران مدیریت و برنامهریزی منفعلانه برخواسته از نظرات تک بعدی و تئوریک، شاهد علمی نوین در ابعاد گوناگون دانش مدیریت جهان هستیم که تاثیرات قابل توجهی در حوزههای شهری گذاشته است. در قرون اخیر ساختار شکلگیری شهرها بر خلاف گذشته بر اساس متغیرها و عناصر حایز اهمیت فراوانی نظیر توجه به محیط زیست، مکانیابی و سنجش از راه دور، توسعه حمل و نقل درون شهری و برون شهری، توسعه پایدار شهری و ... بوده که قالباً با نگاه آیندهنگر و بلند مدت طراحی گردیده است. جهت نیل به این اهداف، روابط حاکم بر شهر نیازمند راهبرد علمی جدیدی است که بر اساس برنامهریزی مدون و منطبق بر توسعه پایدار شکل میگیرد. مدیریت استراتژیک پویا، در گام اول میتواند به ایجاد مدیریت یکپارچه در شهر که از ارکان اولیه رشد و توسعه پایدار است، منجر گردد. مدیریت فراگیر و یکپارچه در شهر، به تفسیر ساده یعنی همگامسازی، بهرهگیری از توان کلیه ارکان شهری و هماهنگی همه جانبه در راستای ارتقای سطح فرهنگ، اقتصاد، تولید درونزای سرمایه، افزایش جمعیت و توسعه فیزیکی شهر که هر یک در جای خود از اهمیت ویژه و خطیری برخوردار است. در مقاله حاضر سعی شده با استفاده از شیوههای تحلیلی، توصیفی، مطالعات کتابخانهای و تجربیات میدانی به بررسی نقش حیاطی مدیریت استراتژیک در ظهور مدیریت یکپارچه در شهر پرداخته و راهکارهای ایجاد روابط همگرا از طریق تدوین خط مشی و نظامنامه مدیریت یکپارچه برای شهرها را مورد بررسی قرار داده و به چند نمونه موردی در کلان شهرهای ایران اشاره نماییم

Keywords:

برنامهریزی شهری , مدیریت یکپارچه , مدیریت استراتژیک , رشد و توسعه شهر , روابط همگرا