افشین شریعت مهیمنی - استادیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
شیده احتشام راد - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه علم و صنعت ایران
محسن بابایی - دانشجوی دکتری، دانشگاه علم و صنعت ایران

امدادرسانی به موقع بلافاصله پس از رخ دادن یک حادثه مانند زلزله یا سیل در یک شبکه حمل و نقلی شهری، اصلی ترین عامل نجات آسیب دیدگان به شمار می رود. این موضوع به حفظ مناسب عملکرد اجزای شبکه وابسته است. عوامل مختلف محیطی می توانند عملکرد شبکه حمل و نقلی را دچار اختلال نمایند. این اختلال در خدمت دهی اجزای شبکه بروز پیدا می کند. مثلاً پلی می شکند و از شبکه خارج می شود و یا در اثر آسیب دیدگی، دیگر نمی تواند با همه ظرفیت خود سرویس دهی کند. در این مقاله با در نظر داشتن عملکرد احتمالی ظرفیت کمانها، مدلی جهت تخصیص سرمایه برای بهبود عملکرد آنها ارائه شده است. حل این مدل مشخص می کند کدام کمانها می بایست تحت سرمایه گذاری قرار گیرند به نحوی که پس از وقوع حادثه، قابلیت اطمینان شبکه در سطح مطلوبی حفظ شود. بدین منظور، شاخصهای ارزیابی مناسب برای توصیف عملکرد شبکه انتخاب و برای برآورد کرانه بالا و پایین قابلیت اطمینان شاخصهای مورد نظر، از روش محتملترین حالت استفاده شده است. در این شاخص که می بایست معرف کیفیت سرویس دهی شبکه باشد، قابلیت اطمینان اتصال مبدأ - مقصدها و زمان سفر کل شبکه در نظر گرفته شده است. سپس الگوریتم ژنتیک جهت حل مدل بهینه سازی ارائه شده، مورد استفاده قرار گرفته و در نهایت مدل، در یک شبکه حمل و نقلی به کار گرفته شده است. در این مثال روش محتملترین حالت با روش شبیه سازی مونت کارلو مقایسه و در مورد دقت آن بحث شده است.

تخصیص سرمایه گذاری، قابلیت اطمینان زمان سفر، قابلیت اطمینان دسترسی، الگوریتم ژنتیک، محتملترین حالات، شبیه سازی مونت کارلو