تدوین واژه نامه اصطلاحات جغرافیایی " چند زبانه"

کشور ایران همانند گستردگی در قلمرو،ازلحاظ آب وهوا ومحیط های جغرافیایی نیز متنوع وتقریبا کم نظیر است . این تنوع در زبان خصوصا در گویش ولهجه نیز دیده می شود . این تنوع زبانی وگویش در واقع از لحاظ ریشه ای ،مشترک بوده و متعلق به گروه زبان ایرانی است که خود از خانواده بزرگتری بنام هند واروپایی انشعاب میابد . امروزه زبان فارسی به عنوان یکی از انواع زباדֵای ایرانی، تحت عنوان زبان رسمی کشور پذیرفته شده وبدان تکلم می نماییم، ولی زبان ،گویش و لهجه های فراوانی در سطح کشور رایج است که پاسخگوی نیازهای روزمره متکلمان آن می باشد . برخی مانند ترکی آذری علیرغم آمیختگی بازبان فارسی،ازخانواده زبانی دیگری میباشد ومابقی زباדֵا وگویشها مانند کردی،بلوچی،گیلکی و .... ازگروه زباדֵای ایرانی بشمار می روند . زبان وگوشهای رایج در کشور ،برای نام نگاری انواع پدیده ها منجمله عوارض جغرافیایی، نام خاص خود رابکار می برند . اطلاعات جغرافیایی نقشه های که توسط عوامل گردآوری اطلاعات از مناطق گویشی مختلف کشور جمع آوری می شوند ،در برخی موارد اندک تشابه ود ر مواردی نیز با نام فارسی آن کاملا متفاوت است . در هنگام گویا سازی نقشه ها به علت عدم آگاهی و تسلط عوامل گویا ساز بر گویش ها و لهجه ها ، واژه های هم معنی عوارض جغرافیایی ( در فارسی و گویش محلی ) را در کنار هم تکرار می نمایند ویا در ترجمه و معادل سازی نوع عا رضه به فارسی تشتت ونا هماهنگی دیده می شود . از این رو به منظور اجتناب از کاربرد نابجا وغلط نامهای محلی عوارض جغرافیایی درنقشه ، اطلس و سایر منابع مکتوب تدوین فرهنگ اصطلاحات جغرافیایی چند زبانه ( با تاکید بر گویش و لهجه های ایرانی ) با همکاری کمیته تخصصی یکسا ن سازی نام های جغرافیایی لازم و ضروری است .