علیرضا پوراسماعیلی - استادیار دانشگاه حکیم سبزواری، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، گروه حقوق
زهرا کرامتی تبار - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه حکیم سبزواری

قانون مدنی ایران به تبعییض از دیدگاه مشهور در فقه شیعه، وجود برخی از عیوب و بیماری ها را در زوجین از موجبات فسخ نکاح می داند . ماده ی 1123 قانون مدنی، بیماری های جذام، برص، زمین گیری و نابینایی ، قرن و افضاء را عیوب خاص زنان دانسته ، که مرد می تواند به استناد آن ، عقد نکاح را فسح کند . در حالی که در طرف مقابل ابتلای مرد به برص و جذام را از موجبات حق فسخ برای زن نداسته است و گویی که مردان در هیچ حال مبتلا به حذام و برص نمی شوند یا در صورت ابتلا زنان باید او مرد مبتلا را تحمل کنند . این نابرابری و تبعیض هنگامی بیشتر غیر منطقی می نماید که دریافت مطابق قانون فقط مرد حق طلاق دارد و اگر زن مبتلا به عیبی مشمئز کننده باشد و موجب فسخ نیز نباشد مرد می تواند زوجه را طلاق دهد، در حالی که زوجه نمی تواند از زوج مبتلا به جذام حتی طلاق بگیرد . این نوشتار به دنبال دریفات علت این تبعیض است و تلاش می کند تا باکمک دلایل چوئ لاضرر، مفهوم اولویت و پاره ای از نصوص ، این تبعیض را چاره جویی کند .

نکاخ، فسخ نکاح، عیوب موجب فسخ نکاح ، زوج و زوجه ، لاضرر