بررسی تسهیلات و موانع حرکت پیاده در فضاهای شهری و ارائه راهکارهایی جهت تقویت آن در شهرها

از دیرباز حرکت پیاده قدیمیترین و ضروریت رین شکل جابه جایی انسان در محیط بوده و امروزه نیز بخش عمده ای از سفرهای درون شهری به صورت پیاده صورت گرفته و از جایگاه برجسته ای در سامانه حمل و نقل درون شهری برخوردار می باشد.اما با اختراع خودروی شخصی و افزایش روز افزون آن به تدریج تمام توجهات شهرسازان، برنامه ریزان و متولیان امور شهری معطوف این وسیله و نیازهای حاصل از افزایش استفاده از آن شده در نتیجه حرکت پیاده تحت الشعاع قرار گرفته و نیازهای عابرین پیاده نادیده گرفته شد.با ادامه یافتن روند موجود یعنی توجه بیش از حد به نیازهای حرکت سواره و غفلت از ساماندهی و برنامهریزی برای حرکت پیاده، به تدریج موجبات حذف افراد پیاده از شهر فراهم میشود. عدم حضور پیاده در فضاهای شهری و کاهش قابلیت پیادهمداری در نقاط شهری کاهش امنیت،ایمنی و روابط اجتماعی، مشکلات زیست محیطی نظیر آلودگی هوا و صوتی، سلامت عمومی، بی هویتی فضاهای شهری و محلهای و عدم حس تعلق و فرسودگی تدریجی ناشی از آن را در پی خواهد داشت. از این رو در سه دهه اخیر مقوله پیاده مداری و نیازهای آن به عنوان یک موضوع مهم و فراموش شده شهری محسوب گشته و ساماندهی و توسعه فضاهای پیاده به یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی و طراحی شهری بدل گردید که از آن به عنوان «جنبش پیاده مداری» یاد می شود. در این پژوهش پس از تشریح تئوری پیاده مداری و ارائه تعاریفی از پیاده روی و انواع آن، به بررسی تسهیلات و از طرفی موانع پیاده روی و یا به عبارتی جابه جایی پیاده در فضاهای شهری پرداخته شده و راهکارهایی در جهت توسعه این نوع حرکت ارائه می گردد.