فرخنده نبی رهنی - پژوهشگر آزاد

مقاله پیش رو در قالب سفری خیالی به آینده نطنز سفر می کند و از آن دریچه ، به منصه ظهور رسیدن امکانات بالقوه منطقه را بیان می کند . هدف از نگارش آن، نه درج در مجلات معتبر علمی، بلکه هراسی بود که در دل نگارنده رخنه کرد از دیدن اتفاقی آگهی اعلان دو سال متوالی همایش، مبنی بر تصاویری از بناهای تاریخی منطقه در پیش رو و برج هایی مدرن که در پس زمینه چشم انداز خودنمایی می کرد . اینکه چنین تصویری از جلوه های مدرنیسم را تنها راه پیش رو بدانیم ، بسیار نگران کننده است . متاسفانه آنچه در ذهن عموم از مفهوم پیشرفت ، نقش بسته، بسیار با مفهوم حقیقی توسعه پایدار فاصله دارد که سعی شده در حد توان در این جستار ارائه شود. از آنجا که مراد از نگاشتن این متن، اثر بخشی آن بود، برای درگیر کردن احساس خواننده، تعمدا در قالب مقاله ای علمی ارائه نشده بلکه به گونه ای خیالی و ادبی است . چرا که بازوی اصلی فرهنگ، هنر و معماری احساس است نه منطق خشک خالی از عواطف

نطنز، توسعه، تاریخ، هنر، فرهنگ، محیط زیست، کشاورزی