نسبت آشفتگی فضا با امنیت اجتماعی (نمونه موردی: شهر قدس)

فضا آمیزه ای از کالبد و محتوا است که چینش عناصر کالبدی آن تابعی از رویکرد قدرت حاکم، حجم و جریان سرمایهاست که در این میان، کارکرد مدیریت فضا، انتظام بخشی به عناصر کالبدی برای تأمین مطالبات شهروندان است. شهر بهعنوان عالی ترین نمود کالبدی فضا تجلیگاه آخرین مطالبات مادی و معنوی شهروندان و برآورنده بنیادهای امنیتاجتماعی به شمار می رود. این در حالی است که حاشیه نشینی به عنوان نماد آشفتگی فضا نمود غالب بسیاری شهرهایجهان سوم است که در آنها ساختارهای امنیت اجتماعی به چالش کشیده شده است. بدین مفهوم که با افزایش یکی،دیگری نیز افزایش می یابد. در ایران نیز آشفتگی فضا نمود غالب سیمای شهرهای حاشیه آن به شمار می رود. در اینمیان، فضای شهر حاشیه ای قدس در استان تهران ناکارامدی مدیریت فضا به آشفتگی فضا و به تبع نارضایتی شهروندانانجامیده است. پژوهش حاضر بر این فرضیه استوار است که ناکارامدی مدیریت فضا مؤثرترین عامل آشفتگی فضا وچالش ساختارهای امنیت اجتماعی در این شهر است. روش گرداوری داده های مورد نیاز به صورت کتابخانه ای و میدانی)مشاهده محلی و مصاحبه با شهروندان( است و روش شناسی حاکم بر تحقیق نیز ماهیتی تبیینی دارد. نتیجه پژوهشنشان داد که اوقافی بودن مالکیت زمین، حضور فزاینده مهاجران و نااکارامدی مدیریت شهری مؤثرترین عوامل آشفتگیفضا و چالش ساختارهای امنیت اجتماعی بوده اند.

Keywords:

فضا , امنیت اجتماعی , حاشیه نشینی و شهرقدس