مهدی بشیری - استادیار گروه مرتع و آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی و کشاورزی، دانشگاه تربت حیدریه مسئول مکاتبات
سیده مائده کاوسی داودی - کارشناس ارشد آبخیزداری، دانشآموخته دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس

توانایی باران در فرسودن ذرات خاک را اصطلاحاً فرسایندگی باران می نامند که به عنوان فاکتوری موثر در میزان فرسایش خاک مورد توجه است. در تحقیق حاضر به بررسی تغییرات زمانی و مکانی عامل فرسایندگی باران در معادله جهانی فرسایش خاک در سطح استان سیستان و بلوچستان پرداخته شده است. برای انجام این کار به کمک نقشه های بارندگی موجود به ترتیب شدت هر رگبار، حداکثر شدت بارندگی30 دقیقه ای، انرژی جنبشی هر رگبار و نهایتاً میزان فرسایندگی در مقیاس هر رگبار تهیه شد. سپس در یک دوره مشترک آماری 17 ساله (1982 تا 1998)، فرسایندگی سالانه و فصلی برای هر ایستگاه محاسبه و مورد تحلیل و مقایسه قرار گرفت. در نهایت نیز نقشه های مقادیر هم فرسایندگی تهیه و ارائه شدند. مقدارمیانگین عامل فرسایندگی باران سالانه در این استان 89/5 (تن×متر/هکتار×ساعت) برآورد شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین مقدار فرسایندگی سالانه در ایستگاه چابهار رخ داده است که علت آن بارندگی بیشتر و تاثیرپذیری این منطقه از بارندگی های موسمی اقیانوس هند بوده و بیشترین میزان عامل فرسایندگی باران در مقیاس فصلی نیز به ترتیب در فصول زمستان، پاییز، بهار و تابستان می باشد

عامل فرسایندگی باران، مدل های فرسایش خاک، نقشه های مقادیر هم فرسایندگی، سیستان و بلوچستان