سپیده سلطانی صدرآبادی - دانشجوی معماری، مقطع کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند

انسان موجودی است که برای برآورده ساختن نیازهای جسمانی و روانی، نیازمند رابطه با جامعه است. بیتردید فضایی که انسان در آن زندگی میکند در روان، رفتار و به دنبال آن شکلگیری روابط اجتماعی مؤثر است. امروزه طراحی مجتمعهای مسکونی به گونهای است که، در بهترین حالت، آنچه بیشتر مدنظر است توجه به مسأله حریم خصوصی خانواده است و نیاز خانواده به برقراری ارتباط صحیح با سایر همسایگان کمتر مورد توجه قرار میگیرد. این امر ساکنین مجتمع را منزوی و در محیط شخصی خود محبوس کرده و احساس تعلق نسبت به مجتمع مسکونی را کمرنگ میکند. این مساله در درازمدت به عدم مقبولیت و همچنین مسائل و معضلات روانی، اجتماعی و امنیتی در مجتمع مسکونی منجر میگردد. این تحقیق با هدف استخراج راهکارهای مناسب طراحی جهت ایجاد و تقویت تعاملات اجتماعی ساکنان مجتمع های مسکونی به بررسی نیاز همسایگان امروزی به تعاملات اجتماعی در مقایسه با گذشته پرداخته و کارآئی آنچه امروزه به عنوان فضاهای عمومی و نیمه عمومی در مجتمعهای مسکونی طراحی و ساخته می شود از این منظر مورد مطالعه قرارگرفته است . روش تحقیق حاضر تحلیل اسناد و مشاهده آثار است که با بهره گیری از منابع موجود به بررسی اهمیت تعاملات اجتماعی و روند ارتباط همسایگان امروزی در ارتقا و بازنگری در طراحی فضاهای مسکونی میپردازد و در پایان، نتیجه این پژوهش در قالب پیشنهادات و احکام طراحی ارائه گردیده است

تعاملات اجتماعی، مجتمع مسکونی، حس تعلق، احکام طراحی، فضاهای عمومی و نیمه عمومی