پایداری مولفه های معماری زندیه در هویت کالبدی شهر شیراز

یکی از مهم ترین شاخصه های شهرهای ایرانی هویت و اصالت آن است که در طی قرن ها شکل گرفته است. هویت کالبدی به معنای خصوصیاتی است که جسم شهر را از غیر متمایز کرده و شباهتش را با خودی اشکار میکند. هویت کالبدی از نظر مفهومی با اصطلاحات شخصیت و حس مکان مترادف است. ساختار شهرهای کهن قدرت حیات و زندگی را دارد ساکنان یک شهر به این قدرت نیاز دارند تا به آنها تعلق داشته باشند. شهر های جدید نیاز به ایجاد ارتباطی بین فضاهای قدیم و جدید درجهت حفظ و تقویت یکپارچگی و هویت شهر دارند. در این مقاله سعی شده است با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و بررسی مطالعات میدانی به تحلیل هویت کالبدی شهرهای ایرانی پرداخته شود. لذا در وهله اول تعریفی از هویت در معماری ارائه خواهد شد و در وهله دوم ویژگی های ساخت کالبدی شهرهای ایرانی ( مسجد ، بازار ، محله و ... ) بررسی شده است و سرانجام جهت محدود نمودن بازه تحقیق شهر شیراز به عنوان یکی از شهرهایی که از لحاظ کالبدی در دوران زندیه دارای الگوی جامعی بوده است ، مورد مطالعه قرار گرفته است . نتیجه حاصل از این مقاله گویای آن است که توجه به تداوم سیر تاریخی و اصیل مولفه های معماری ایرانی، راهکاری خواهد بود که می تواند در تبلور مجدد هویت در کالبد شهرهای کنونی راهگشا باشد.

Keywords:

معماری زندیه , مولفه پایداری , هویت کالبدی