نظریه پردازی در احیای هنرهای آیینی ایرانی اسلامی

آیین ها، جزئی از آداب عامیانه انسان های اولیه یک تمدن می باشند؛ که به مرور زمان و با متوسل شدن این افراد به نیروهای ماوراءالطبیعه برای رفع نیازهای مادی و معنوی خود، شکل گرفته اند. این آیین ها نسل به نسل و سینه به سینه انتقال پیدا کردند و پلی شدند میان گذشته و حال یک ملت. بنابر این گفته ها، هنرهای آیینی ایران، این خلاصه اندیشه بشری، نشانه ای است از هویت و جامعه ایرانی؛ که با احیا و زنده نگه داشتن فرهنگ های بومی و هنرهای اصیل نهفته در آن، هم می توان تاریخچه ای ارزشمند از فرهنگ و تمدن ایرانی را به جهانیان عرضه کرد، و هم وحدت و یکپارچگی ملی را افزایش داد. هنرهای آیینی طیف وسیعی از مصادیق هنری را شامل می شوند، بنابراین در این پژوهش ابتدا به مطالعه در خصوص هویت و فرهنگ ایرانی و سپس معرفی هنرهای آیینی پرداخته خواهد شد و در ادامه به بررسی هنرهای آیینی قدسی و ایرانی- اسلامی مانند تعزیه و پرده خوانی، خواهد انجامید. در طی این نوشتار سعی شده به این سوال پاسخ داده شود: آیا می توان با احیا و یادآوری آیین ها و هنرهای آیینی به ویژه آیین های ایرانی اسلامی، هویت فراموش شده جامعه امروز را بار دیگر زنده کرد و وحدت جمعی را افزایش داد؟ به این منظور، روش تحقیق در این پژوهش روش توصیفی- تحلیلی بوده و اطلاعات به صورت کتابخانه ای جمع آوری می گردد. با توجه به توضیحات یاد شده، می توان گفت آیین های سنتی ایران مانند تعزیه، مناسکی هویت ساز هستند، بنابراین به نظر می رسد با مرور و برگزاری مجدد این آیین ها، می توان هویت افراد شرکت کننده را تقویت کرد و با هربار تکرار آن، به این هویت انسجام بخشید

Keywords:

هویت , فرهنگ , آیین , هنرهای آیینی ایرانی- اسلامی