اصول زیباییشناسی اسلامی در ساختار کالبدی و فضایی موزهای ایران (نمونه موردی: موزه فرش تهران)

شهر دنیای امروز دنیای بیثباتی ارزشهاست. هیچ معیار ثابتی برای اینکه بگوییم این اثر خوب است یا بد وجود ندارد.نسبیت در ارزشها، کثرتگرایی در معیارهای ارزشی و شکاکیت در مباحث هستی شناسی و انسانشناسی را بدنبال آوردهاست. زیباییشناسی دانشی است که راجع به به هنر و احساس زیبایی گفتگو میکند و زیبایی آثار معماری از نظر پاک و خالص بودن، ظرافت و تناسبات خطوط و ... سنجیده میشود. همچنین در مکتب معماری هدف از زیباییشناسی این است که چگونگی محیط اطراف و جایگاه شخص در محیط اطراف را به معنای واقعی درک کند.از دیدگاه اندیشمندان مسلمان بحث زیبایی، چیزی جدا از بستر و زمینه و مبدا و منشا خود دیده نمی شود. و چگونگی نگرش ما به زیبایی به گونه ای روشن در آفرینش اثر هنری و معماری تاثیرگذار است. هنر، آفرینش زیبایی است و شاید بتوان گفت باارزش ترین شان اثر معماری وجه هنری آن است. هنرمندان ایرانی، در همه رشتههای هنری دست به خلق آثاری زدهاند که ضمن بهرهگیری از تعالیم اسلامی، ضمن پاسخگویی به نیازهای انسان جلوهای از زیبایی را به نمایش گذاشتهاند که مختصات این زیبایی از تفکر و فرهنگ و محیط و تاریخ و نوع نگرش به عالم، و در یک کلام از جهانبینی ایرانیان مسلمان حکایت میکند. کشف مفاهیم زیباییشناسی در ادوار مختلف و در بناهای مهم علیخصوص موزه ها با توجه به نقش حیاتی آن در جوامع بشری که نقشی بدیع، ماندگار و مروج نابترین پدیده های فرهنگی است. مورد بررسی قرارمیگیرد . در این مقاله ابتدا به شناخت مفهوم زیباییشناسی در معماری و چگونگی دریافت آن در معماری پرداخته میشود و سپس بر اساس مبانی زیبایی شناسی در قرآن به بررسی زیباییشناسی، به عنوان نمونه موردی در تحلیل بنای معماری موزه فرش تهران با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و همچنین مطالعات کتابخانهای به کار گرفته میشود

Keywords:

زیباییشناسی , اسلامی , ایران , کالبدمعماری , موزه فرش