بازشناسی مفاهیم پایدار طراحی از معماری کهن ایرانی

معماری، آیینه ی تمام نمای فرهنگ هر جامعه ای است. که در تعاملی تنگاتنگ با ویژگی های ساختاری، تاریخی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی هر جامعه قرار دارد. معماری سنتی در اصل نمودی از فرهنگ در کالبد معماری است و سنت ها معیار های اصیل و بی زمان اند که حتی با تغییر نیز تداوم می یابند. از طرف دیگر معماری معاصر دچار تحول در مفهوم ها، معناها و غلبه کمیت بر کیفیت در دوره های مختلف و توسعه فیزیکی لجام گسیخته شهرنشینی و نهایتا موجب گسست از جریان پیوسته معماری سنتی گردیده است. بنابراین در این میان میتوان با بهرهگیری از مفاهیم مشترک معماری ایران ایدههای را در جهت طراحی پایدار استخراج نمود. در واقع این نوشته تکاپویی در شناخت مفاهیم مشترک معماری ایران در ادوار مختلف و استخراج مولفههای طراحی از آن می باشد. در بخش های آغازین پژوهش حاضر سیر تحولات معماری ایران در ادوار مختلف مورد ارزیابی قرار گرفته است. و در ادامه به ارائه ایده ها و شاخص های مفهومی معماری ایران پرداخته می شود. در این پژوهش مطالعات کتابخانه ای، تحلیلی و توصیفی به کار رفته است. دستاورد این پژوهش ارائه کانسپتهای در جهت پیوند معماری ایران با معماری ادوار مختلف آن می باشد که علاوه بر این، مفاهیمی نظیر نور و حرکت، نقاط عطف، وحدت بیرون و درون، گونه گونی و یکنواختی، پیچیدگی و سادگی، مسیرها و مکانها و کل و جز نمونهای از این ایدهها میباشند که مورد پیمایش قرار گرفته اند

Keywords:

ایده , طراحی معماری , مفاهیم , پایدار , معماری ایران