مریم فاضلی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان،
مهدی فریدنیا - کارشناسی ارشد علوم و تحقیقات واحد شاهرود
محمد کرباسچی - استاد راهنما دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان،

نیل به پایداری در تمام عرصه ها و رسیدن به جامعه ایی پویا ، که به بهانه بودن امروز ، توان نسلهای آتی را در تمام عرصه ها به چالش نمی کشد ، امری است مهم که در عرصه خلق فضای مصنوع ، هرچه بیشتر اهمیت خود را به اثبات می رساند. طراحان با توجه به این نکته که فضای سکونت به عنوان نقطه عطفی در میان فضاهای زیست انسان محسوب می گردد ، همواره به دنبال رسیدن به الگوهایی کاربردی ، جهت بهره گیری در هنگام طرح فضای مسکونی می باشند که پایداری را در تمام عرصه ها (چه محیطی ، چه اجتماعی ، چه اقتصادی) میسر کند. خانه سنتی ایرانی به عنوان الگویی پویا، پایدار و همراستا با نیازهای مخاطب ، ویژگیهایی برجستهای داشته و میتواند به عنوان راهکارهای قابل طرح بر مبحث طراحی فضای سکونت ارائه شود. توجه به نیازهای فیزیولوژیکی و روحی بصورت توأمان، ایجاد حریم و قلمرو به جهت حفظ ارزشهای خانواده، پیوند پویا با روح مقدس طبیعت که سبب زایش منظرهای بدیع برای ساکنان خود میگردد ، همراستایی با ویژگیهای محیطی و بهرهگیری از ظرفیتهای محیط و توجه به انعطافپذیری عملکرد فضاها تنها بخشی از ویژگی های خانه سنتی ایرانی است که میتواند الگویی برجسته برای پاسخ به مفهوم سکونت باشد. در این مقاله سعی داریم با طرح این نکات ، الگویی ماندگار را تبیین کنیم تا در حال حاضر به عنوان مسألهای قابل تأمل مورد استفاده طراحان جهت خلق فضاهایی پایدار قرارگیرد

خانه ، پایداری ، محیط ، فرهنگ