غلامحسین غلامی - عضو هیات علمی دانشگاه حکیم سبزواری، دانشکده معماری و شهرسازی
فاطمه احدیان - دانشجوی کارشناسی معماری، دانشگاه حکیم سبزواری
سیدسجاد طبسی - دانشجوی کارشناسی معماری، دانشگاه حکیم سبزواری

دوره تیموریان روزگار رونق و رواج هنر معماری است. مساجد به جای مانده از این دوره هم گواه همین موضوع است که در این دوره برای هنر و معماری ارزش ویژه ای قائل می شدند. این مقاله جهت آشنایی با شیوه سازماندهی فضا در معماری مساجد این دوره تدوین گردیده است و به مقایسه تطبیقی شش مسجد در مقیاس متوسط و به طور عمده در محدوده فلات مرکزی ایران (بجز مسجد جامع نیشابور) می پردازد. مساجد انتخاب شده شامل مسجد امیر چخماق یزد، مسجد جامع ابرند آباد، مسجد جامع اردکان، مسجد جامع بفروئیه، مسجد جامع فیروز آباد و مسجد جامع نیشابور می باشند. روش تحقیق در این مقاله توصیفی - تحلیلی است که بر مبنای اسناد و مدارک کتابخانه ای تدوین شده است. نتایج مقاله عبارتند از: در سازماندهی و استقرار فضاها در این دوره تحولاتی رخ داده و نهادینه می گردد، به این نحو که مساجد با توجه به موقعیت استقرار در فضای شهری، دارای ورودیهای متعددی است که ورودی مقابل ضلع قبله از اهمیت بیشتری برخوردار بوده، بر روی محور تقارن طولی قرار دارد و به صورت مستقیم به فضای مسجد متصل می شود. در این دوره به صورت معمول استقرار ورودیها بر محورهای تقارن منطبق گردیده است و در بیشتر مساجد در طرفین قبله ازشبستانهای وسیع خبری نیست

مقایسه تطبیقی، ویژگیهای معماری، دوره تیموری، مساجد ایران