مناظر آئینی و نقش آن در کیفیت بخشی به فضاهای شهری

آئینهای جمعی به عنوان کنشی اجتماعی همواره در طول تاریخ در پیوند با شهر و فضاهای آن بوده است. خصوصاً در شهرهای مذهبی که یکی از بنیادی ترین عوامل تاثیر گذار بر شکل گیری شهر جهانبینی و تفکر انسانهایی است که آن را برای زیستن خویش میسازند. در این میان، آئین به مثابه کنشی جمعی در پیوند با اعتقادات مذهبی، بیتردید می تواند در تعامل با کالبد و ساختار فضایی شهرهای اسلامی بوده و به فضاهای شهر شخصیتی ویژه ببخشند. مناظر آئینی در دورههای زمانی متناوب فرصتی برای با هم بودن، حضور در عرصه فضای شهری و انجام فعالیتی جمعی را فراهم میآورد که خود به خود منجر به خلق خاطرات جمعی و ارتقای روح مکان شده و کیفیت فضای شهر را افزایش میدهد. در این راستا نقش آئینها، از حیث تاثیر در شکل گیری مناظر شهری بر ما روشن بوده و می دانیم وقوع این آئینها به عنوان حرکتی خود هدایت شونده و جمعی نیازمند کالبدی مناسب و پاسخده میباشد که در محدوده فضاهای مناظر شهری رخ میدهد؛ اما اینکه میزان تطابق مناظر آئینی با معیارهای سنجش کیفیت فضای شهری چقدر بوده و نقش این مناظر در بهبود چهره شهرهای اسلامی تا چه میزان میباشد نیازمند مطالعات بیشتری در زمینه ممناظر آئینی و مذهبی میباشد. بنابراین در این پژوهش با بررسی معیارهای سنجش فضاهای شهر از یک سو، و بازخوانی آئین ها به مثابه پدیدهای شهری از سوی دیگر، میزان تطابق این مناظر را با مولفههای سنجش کیفیت فضای شهری مشخص کرده و برآنیم تا نقش آئین ها در خلق مناظر ویژه و موفق شهری، هرچه بیشتر آشکار گردد

Keywords:

منظر شهری , آئین , کیفیت منظر , منظرآئینی