نحوه استقرار ساختمان نسبت به زمین در معماری بومی حاشیه دریای خزر(نمونه های موردی: خانه های شیکیلی، کندوج و سقانفار)

معماری بومی نه تنها کل ایران، بلکه مناطق بسیار نزدیک به هم کاملا متفاوت و دارای ویژگی های خاص خوداست. این ویژگی وابسته به اقلیم، فرهنگ و دیگر عوامل بوده است و حال امروز کل ایران معماری همسانی دارد. در این مقاله به بررسی نحوه استقرار ساختمان های بومی نسبت به زمین در معماری حاشیه دریای خزر پرداخته شده است. نمونه های موردی انتخابی شامل پنج خانه شیکیلی، سه سقانفار و سه کندوج است. منطقه اقلیمی مورد مطالعه در اقلیم معتدل ومرطوب (C) طبقه بندی کوپن قرار گرفته است. با مقایسه تطبیقی نمونه های موردی، میزان ارتفاع از زمین ساختمانها بامیزان رطوبت منطقه ای مقایسه گردیده است. نتایج حاکی از آن است که در خانه های شیکیلی و کندوج ها هرچه رطوبت بیشتر و فاصله تا دریا کمتر می گردد، ارتفاع کف ساختمان از سطح زمین نیز بیشتر می شود. اما در سقانفارها رطوبت نسبی ارتباط مستقیم با ارتفاع از کف داشته است

Keywords:

معماری بومی , طراحی اقلیمی , ارتفاع از زمین , خانه شیکیلی , کندوج , سقانفار