دستیابی به سرزندگی در فضاهای عمومی شهری با رویکرد پایداری اجتماعی

بحث فضای شهری، از دغدغه های بسیار پرجاذبه ای در حیطه شهرسازی است. فضاهای عمومی در شهر، ازدیرباز بستری برای تجلی ارزشهای فرهنگی و روابط اجتماعی بوده است.نظام فرهنگی و اجتماعی با یکدیگر پیوند دوسویه دیرینهای دارند، به این معنا که برقراری و تداوم روابط اجتماعی باعث تقویت ارزشها و هنجارها میشود و از سویی دیگر فرهنگ، شرایط و نحوه شکلگیری روابط اجتماعی را نیز تعیین مینماید. برای ایجاد یک رابطه پیوند دهنده میان مردم و شهر باید به نوعی از فعالیتها که موجب اشتراکاتی میان وجوه مردم و شهر میشوند، توجه نمود؛ چنین فعالیتهایی، ریشه در هنر به معنای عمومی، دارند؛ که در ارتباط تنگاتنگ با فرهنگ است. لذا هر سه این کاربریها - فرهنگی، اجتماعی، هنرعمومی - نقش برجستهای در سرزندگی فضای عمومی شهری خواهند داشت. بنابراین هدف اصلی این پژوهش،طراحی یک پایگاه اجتماعی– فرهنگی است که در آن مجال ارائه هنرهای عمومی به اقشار مختلف داده شود، تا بتوان حضور مردم را در صحنه شهر فارغ از مشغولیتهای کاری آماده نمود. در این پژوهش با بهرهگیری از روش تحقیق کیفی، فضاهای عمومی، مراکز اجتماعی- فرهنگی و به ویژه کافهها به عنوان پاتوقهای شهری، بررسی و نتیجه گردید که با شناخت نیازهای انسانی و کیفیتهای محیطی پاسخدهنده به آنها، و لحاظ آن در معماری، وجود مردم را در چنین فضاهایی به حداکثر میرساند؛ و آنچه روح سرزندگی را در یک فضای اجتماعی میدمد، حضور مداوم شهروندان است؛ که در نهایت سبب ایجاد پایداری اجتماعی خواهد شد. در پایان، این مقاله منجر به طراحی یک مرکز اجتماعی شهری در آبیدر سنندج خواهد شد، که عرصهایی برای ارائه هنرهای عمومی و برقراری روابط اجتماعی است. این مرکز تحت پوشش سازمان شهرداری و در کوه آبیدر سنندج میباشد، تا پیوستگی و دوستی میان شهروندان و شهرداری با خلق چنین معماری در شهر بیش از پیش گردد و بار دیگر خاطره جمعی کوه آبیدر را برای شهروندان سنندج زنده نماید.

Keywords:

فضای شهری , پایداری اجتماعی , کیفیت های محیطی , سرزندگی