سپیده سلطان محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد البرز
محمد رحمانی قصبه - دکتری معماری و استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد البرز

در میان انواع فضاهای معماری، هیچ فضایی مانند مراکز درمانی در محل تلاقی دو مقوله ی علم پزشکی و هنر قرار نمی گیرد. پیشرفت های چشمگیردانش پزشکی در طول قرن ها و افزایش و شیوع بیماری ها باعث شده که توجه و اهمیت فراوانی به فضاهای درمانی داده شود. به طور معمول عملکردگرایی در طراحی بیمارستان، بخش عمده ای از تفکر طراحی معماران را به خود اختصاص می دهد، به نحوی که توجه به کیفیات محیطی و تاثیرات چشمگیر آن برروند درمان بیماران، سلامتی محیط کار پرسنل و در نهایت بهره وری اقتصادی آن به باد فراموشی سپرده می شود. در طراحی مراکز درمانی همچون سایربناهای معماری، نباید بعد کمی پروژه، بعد کیفی آن را تحت تاثیر قرار دهد، بلکه باید بتوان با شناسایی و استفاده از پتانسیل های مولفه های کیفیت محیط، در راستای بهبود روند درمان قدم برداشت. هدف از انجام این مطالعات، تغییر نگرش در طراحی مراکز درمانی می باشد، به طوری که بتوان به محیط یک بیمارستان به عنوان یک محیط شفابخش نگریست. هدف از طراحی محیطی شفابخش این است که یک بیمارستان بتواند با ایجاد شرایط مطلوب از بیماران و خانواده هایی که در شرایط روحی نامناسب همراه باترس و اضطراب قرار دارند، حمایت نماید. گذراندن ساعتهای طولانی در محیط های درمانی معمولاً برای بیماران، ملاقات کنندگان و پرسنل، تجربه ای تنش زا است . هر تلاشی در راستای کاهش این تنش، نتیجه مثبت در روند درمان و افزایش کیفیت این فضاها را در پی خواهد داشت. این مقاله به بررسی فضای سبز در بیمارستانها و مراکز درمانی، به عنوان ابزاری جهت کاهش تنش و استرس در بیماران و پاسخگویی به نیاز بیماران میپردازد و تأثیرات مثبت انباشته شده آن را بیان میکند، همچنین با مرور و جمعبندی مقالات و تحقیقات انجام شده در این زمینه و با روش توصیفی - تحلیلی اصولی کلی و الگوهایی را برای طراحی فضای سبز در بیمارستانها، به طوری که در روند درمان مؤثر باشد، ارائه مینماید.

معماری پایدار، فضای سبز، نیازهای انسانی، اصلاح و بهبود زیرساخت ها، امکانات وفضاهای مورد نیاز