کارکردهای شعر نمایشی در ادبیات هنری ایران با رویکرد به گونه ادبیات نمایشی

در روند این پژهش ،ابتدا چهارچوب مفهومی شعر نمایشی و جایگاه نوعی آن از جنبه جهانی مطرح می گردد،سپس با پرداختن بماهیت شعر نمایشی در ادبیات هنری ایران با رویکردی نوین ، قابلیتها و وتوانش های آن در بهره برداری کاربردی مورد مطالعه قرار می گیرد. شعر نمایشی ، اثری ادبی – هنری است که در سازه ی زبان شعری آن نمایشی دیداری – شنیداری خلق می شود و تماشاگرش را باسودجویی اززیبایی هنری و احساس برانگیزی کامیاب می سازد.سوال محوری این مطالعه حول این است که کارکردهای هنری شعر نمایشی چگونه و در چه زمین هایی به کاربرد اجرایی قابلیت های دراماتیک منتج میشود؟آنچه با مفروضات محقق پیوند دارد، برداشت ترکیبی ازارائه ی نظریه های بنیادی و کاربردی است که اگر هنررا به معنای ارتباط مؤثر بدانیم که در پدیداری اثر،ما را به دنیای عواطف نیز وارد می کند؛ اینگونه به نظرمی رسد که در شعر نمایشی، استفاده از بازی های زیباشناسانه ی زبان شعری و بهره گیری از مؤلف ههای هنرنمایشی ،هم به ارتباط با مخاطب و هم دیده شدن آفرینش هنرمند در یک فرآیند وعاملی بین شعر و نمایش می انجامد. این پژوهش از حیث ماهیت توصیفی – تحلیلی واز نوع محالعات میان رشته ای است . روش گرد آوری اطلاعات براساس فیش برداری و بااستناد به منابع کتابخانه ای می باشد.هدف از این تحقیق ،تحلیل چیستی ، دیرین شناسی وارائه مبانی نظری در مطالعه ی شعر نمایشی است. یافت های این پژوهش مبین آن است که وجود شعر نمایشی درادبیات هنری ایران با بهره گیری از عوامل متعدد هنری دارای کارکردهای ارتباطی است ک قابل طرح در نمایش های صحنه ای است و قابل الگو برداری برای شاعران هنرمند این مرزو بوم که قریحه ی سرشار از خلاقیت خویش را به زیورهای فنون دراماتیک بیارایند و آفریننده ی نمایشی شاعران باشند.