ایجاد حس تعلق خاطر کودکان به فضای بازی در محله و تأثیر آن در توسعه پایدار شهری

با ورود تکنولوژی حاصل از انقلاب صنعتی به داخل کشور، می توان شاهد ساخت و سازهای بدون توجه به معماریبومی منطقه بود که از نتایج آن از هم گسستن تار و پود بافت کهن شهری می باشد. در این میان به نظر می رسدمحله و سلسله مراتب تشکیل دهنده بافت آن، مفهوم سنتی خود را از دست دادهاند. از جمله تأثیرات منفی اینتغییر مفهوم را میتوان در کاهش میزان حضور ساکنین به خصوص کودکان و حس تعلق آنان به فضاهای جمعیمحله مشاهده کرد. ارتقای کیفیت این فضاها، با بکارگیری اصول معماری پایدار می تواند در سلامت و رشد قوایجسمی، تقویت تعاملات اجتماعی و حتی رشد خلاقیت کودکان مؤثر باشد. لذا با توجه به مطالب ذکر شده اینسئوال مطرح میشود که چگونه میتوان به طراحی محله پایدار، به لحاظ کالبدی، همت گمارد و تأثیر متقابل آندر ایجاد حس تعلق کودک به حضور در فضاهای بازی و جمعی محله چگونه می باشد. نوع تحقیق توصیفی وتحلیلی است که در این راستا با استفاده از روش تحقیق تحلیل محتوا، علاوه بر برخی مطالعات در حوزه معماریپایداری، با تکیه بر پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه نتایج نهایی استنتاج شده اند. در پایان، معیارهای فضای بازیبرای دستیابی به محله پایدار ارائه شده است تا از طریق راهکارها و سیاستهای پیشنهادی، حس تعلق کودکان بهفضای بازی نیز افزایش یابد.

Keywords:

توسعه پایدار , محله پایدار , کودک , فضای بازی , حس تعلق