افزایش حضور شهروندان در امور محله ای از طریق ارتقاء کیفیت فضاهای عمومی و زندگی شهری

از نظر جغرافیای اجتماعی، تعلق انسان به محیط زندگی زمینه ساز تولید روابط مشترک جمعی است. یکیاز نشانه های محله های قدیمی وجود فضای مشترک از قبیل بازارچه، میدان کوچک، مسجد و.. میانساکنین بوده که در حال حاضر در محله های مدرن این فضاهای عمومی را کمتر مشاهده می کنیم یا باوجود بودن آنها، به دلیل سازماندهی نامناسب و عدم ارتباط مناسب با مخاطبان ناخودآگاه باعث دفعمخاطبین می شوند. امروزه از هم پاشی و کمرنگ شدن محلات باعث کاهش روحیه هم محله ای بودن وکاهش مشارکت شهروندان در توسعه محلات شده است. عامل ضعف دینی و فرهنگی نیز در کاهش روحیهمشارکت تاثیر زیادی داشته است. به این ترتیب شهروندان کمتر در امور شهر بعنوان مکان زندگی جمعیتوجه دارند. هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین کیفیت زندگی شهری، حس تعلق و رضایتمندی میباشد و عوامل موثر برای ایجاد احساس تعلق و افزایش حضورپذیری ساکنین را بررسی میکند. روش اینپژوهش کیفی، توصیفی و تحلیلی است. در این پژوهش اصول و معیارها توسط منابع کتابخانه ای بدستمی آید و پس از تحلیل اطلاعات بدست آمده از طریق روش پیمایشی و تحقیقات میدانی (مصاحبه عمیق باساکنین یکی از محله های تهران و پرسشنامه) با سایت تطبیق داده می شودو در آخر نیز راهکارهایطراحی برای ایجاد احساس تعلق به مکان وافزایش مشارکت شهروندان در امورمحله ای و شهری ارائه می شود.

Keywords:

کیفیت زندگی شهری , حس تعلق به مکان , مکان های عمومی , مشارکت شهروندان , مرکزمحله