عرفان دراندیشه عطارنیشابوری

عرفان و تصوف یکی از موضوعاتی است که از گذشته های دورتاکنون بیشترین توجه را به خود معطوف داشتهو اهمیت پرداختن به آن برکسی پوشیده نیست. درقلمرو زبان فارسی اهمیت این موضوع دوچندان می شودچرا که هم از بعد ادبی بخش قابل توجهی از آثار خلق شده درخور توجه هستند و هم از بعد جهان بینی ومعرفت شناسی. شیخ فریدالدین عطارنیشابوری شاعر مشهور و عارف توانمند ادبیات فارسی است که با زبانیسلیس و بی تکلف و سرشار از دل سوختگی و با گنجینه های گرانبهایی از حکمت و عرفان درآثار خود به تعلیممبانی و مضامین پیچیده عرفانی پرداخته و نظرات تازه ای درعرفان و تصوف بیان کرده است. عطار با بهرهگیری از آثارپیشین خود و سرودن منظومه هایی چون الهی نامه، منطق الطیر و...حماسه عرفانی را درادبیات مامطرح کرد. عرفان عطار را میتوان عرفان بینابین عارفانه و عاشقانه محسوب کرد. وی حقیقت عرفان را نیستیوفنای شخصیت و محو انانیت می داند و دیدگاه عرفانی وی، وجودی حقیقی و مطلق را باز می شناساند کهموجودیت همه کائنات سایه ای از پرتو درخشان اوست. عرفان به باورعطار راه است راهی که با رفتن پدید میآید و بارفتن راه می شود و این راه بی نشان و ناپیداست. در این مقاله کوشش نویسنده برآن است که اندیشههای مهم عرفانی عطار را درحکایات و تمثیلات وی جستجو کند که شریعت- طریقت وحقیقت، عشق و اندیشهوحدت وجودی را میتوان به عنوان محورهای اصلی عرفان عطار بیان کرد که اصلیترین محور سخن عطارعشق، و متدلوژی عرفانیش تدوین هفت وادی سلوک عاشقانه برای رسیدن سالک به فنای فی الله می باشد.

Keywords:

عرفان , عطارنیشابوری , عشق , هفت وادی سلوک , فنای فی الله