فرناز خیراندیش

رسول پرویزی در داستان های کوتاهش سبکی را به کار برده است که از حیث زبانی ، ادبی و روایی قابل توجه است. کاربردواژگان غیر فارسی و اصطلاحات عامیانه در چارچوب تشبیه و کنایه، ساختار تازه ای به داستان های او عرضه کرده است.محوریت فکری غالب بر زبان داستانی پرویزی، اجتماع و دردهای مردم فرودست است. داستان های پرویزی زبانی ساده وخودمانی دارد به همین دلیل خواننده خود را در بین ماجراهای داستان می بیند و با شخصیت ها همراه و همدل می شود. دراین مقاله کوشش شده است با بررسی سطوح زبانی و ادبی، بازتابی از سبک روایتگری پرویزی در دو داستان کوتاه باباکوهی آرام مرد و قصه عینکم از مجموعه ی داستان های کوتاه شلوارهای وصله دار ، ارایه گردد.

سبک روایتگری، داستان کوتاه ، سطح زبانی، سطح ادبی