بررسی کالوس زایی از بافت های مختلف گیاه دارویی شنبلیله

گیاه دارویی شنبلیله حاوی برخی متابولیت های ثانویه مهم می باشد که هم در صنعت و هم برای درمان برخی بیماری ها از قبیل زخم ها، التهابات، آرتروز، برونشیت، زخم معده و مشکلات گوارشی استفاده می شود. با توجه به پایین بودن مقدار برخی از این ترکیبات مهم از قبیل دایوسژنین و تیگوژنین، از کشت بافت و سلول برای تولید بهینه این نوع متابولیت های ثانویه استفاده می شود. همچنین، درصورت تمایل به افزایش تولید برخی از این ترکیبات در گیاه از طریق مهندسی ژنتیک وجود یک سیستم کشت بافت و باززایی کامل گیاه یکی از اساسی ترین فاکتورها به شمار می رود. دراین مطالعه، کالوس زایی از بافت های مختلف اندام های هوایی گیاه شنبلیله شامل برگ، دمبرگ، هیپوکوتیل و کوتیلدون بررسی، و از طریق آزمایشات مختلف با استفاده از ترکیبات هورمونی متفاوت بهینه سازی گردید. بطور خلاصه، 28 ترکیب مختلف هورمونی شامل سطوح مختلف سیتوکنین های بنزیل آمینو پورین، تیدیازورون و زآتین، واکسین های نفتالین استیک اسید و ایندول بوتیریک اسید، در محیط پایه MS مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مناسب ترین ترکیب هورمونی برای کالوس زایی از تمام بافت های مورد آزمایش، شامل 0/25 میلی گرم در لیترزآتین و 0/1 میلی گرم در لیتر ایندول بوتیریک اسید می باشد. کالوس های بدست آمده سبز بوده و دارای ساختاری شبیه کالوس های جنینزا می باشند. باززایی گیاه کامل از کالوس های بدست آمده در حال بررسی می باشد.

Keywords:

شنبلیله , کشت بافت , تیدیازورون , کالوس زایی , جنینزایی سوماتیکی