احیاء بلوک پاساژ تبریز با بهره گیری از پیاده روها در جهت افزایش روابط اجتماعی

احیا و بازتعریف بافت مراکز شهری به عنوان فضاهای جمعی جهت فعالیت های روزمره افراد و بازگرداندن سرزندگی به همراه سطح بالای تعاملات اجتماعی به مراکز تاریخی شهری و چگونگی مواجهه با مسائل و مشکلات آنها مهمترین مسئله برنامه ریزان و طراحان شهری در سال های اخیر بوده است. با این حال افت کیفیت محیط و نابسامانی های کالبدی و عملکردی اغلب زمینه ساز عدم حضور افراد در این مراکز شده، منزلت اجتماعی آنها را کاهش می دهد. در این میان استفاده روزافزون از اتومبیل در مراکز تاریخی شهری با توجه به تجمع کاربری های اداری و خدماتی و عدم تناسب کالبد بافت محلات سنتی با معابر عمدتاً کم عرض و ارگانیک، مزید بر علت بوده و تردد عابرین پیاده را با مشکل مواجه می سازد. این مسئله خود سبب جدا شدن فضاهای ایچنین از جریان زندگی روزمره و متروک رها شدن آنها است. حال آنکه با برنامه ریزی هفدمند و ارائه فعالیت ها و کاربری های مناسب با ارزش اهی منطقه و همچنین تأکید بر حرکت پیاده و همچنین ایجاد روش های ارتباط با فضاها و نیازهای شهری مدرن می توان به بازسازی و بهسازی مراکز شهری از این قبیل پرداخت. هدف این مقاله تعریف فضایی انسانی با ارزش های زیبایی شناسانه و ایمنی بالا جهت حضور افراد و ایجاد امکان شکل گیری فعالیت های زندگی روزمره و برقراری سطح بالاتری از تعاملات اجتماعی با بهره گیری از مفهوم خیابان های دوستدار پیاده است. بدیهی است استفاده از این مفهوم در مقیاس های بزرگتر از موفقیت بیشتری برخوردار خواهد بود. با این حال باید توجه داشت که تغییرات اینچنینی در شهر اغلب از سیاست های از پایین به بالا با مقیاس خرد به کلان تبعیت می کنند. علاوه بر آن تحلیل اقدامات سالیان گذشته بیانگر این واقعیت است که و مشارکت گسترده کاربران و مسئولین، امکان تحقق اهداف برنامه های این چنینی را افزایش می دهد اما تحقق مشارکت پایدار مردمی و حضور گسترده دست اندکاران، در گرو ایجاد بسترهای لازم است.

Keywords:

فضای شهری مطلوب , پیاده روها , اجتماعی شدن , سرمایه اجتماعی