تأثیرات بومی گرایی در ارتباط با طراحی معماری

رشد سریع تکنولوژی و ارتباطات، مسئله جهانی شدن را به یک چالش اصلی تبدیل کرده است. جهانی شدن مجموعه ای از تحولات است که در زمینه های مختلف اعم از فرهنگ، سیاست و اقتصاد، کشورها و ملل مختلف را به سوی ایجاد یک نظام واحد جهانی سوق می دهد. در یک تعریف جامع می توان گفت که جهانی شدن عبارت است از درهم آمیزی اقتصاد، جامعه شناسی، سیاست، فرهنگ و رفتارها از طریق نفی مرزها و حذف پیوستگی های ملی و اقدام های دولتی، فرهنگ انعکاس دهنده ارزش ها، سنت ها و هنجارهای پایدار یک جامعه است و جهانی شدن فرهنگ به معنای جهانی شدن جهانی شدن ارزش ها، سنت ها و هنجارهای پایدار یک یا چند فرهنگ است. بنابراین شناخت تهدیدها و بحران هایی که پدیده جهانی شدن در حیطه فرهنگی به دنبال خواهد داشت، بسیار مهم است. فرایند جهانی شدن نوعی بحران هویت و معنا در جوامع مختلف جهان پدید می آورد برای حل این بحران روش ها و راهکارهایی پیشنهاد می شوند که خاص گرایی فرهنگی یکی از آنهاست و از آن جایی که مذهب، اخلاقیات، فلسفه، هنر در تمامی اشکال آن چون معماری، موسیقی، نقاشی، مجسمه سازی، ادبیات و ... عناصر تشکیل دهنده فرهنگ می باشند، خاص گرایی در همه این شاخه ها و در راستای پایداری ارزش های فرهنگی یک ملت دارای مفهوم می گردد. در این میان معماری به عنوان خالق مکان و فضا توانایی هویت سازی بسیار بالایی دارد. بومی گرایی منجر به شکل گیری حس تعلق به مکان و فضا و در نتیجه شکل گیری هویت مکانی می گردد. از این رو در این مقاله سعی می گردد تا با نگاهی به مفهوم معماری بومی و نقش آن در خلق هویت مکانی، فرآیند جهانی شدن در معماری مورد تحلیل قرار گیرد.

Keywords:

معماری , منطقه گرایی , یومی گرایی , پایداری