تدوین الگوی مناسب مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی (ICZM) در چارچوب توسعه پایدار

از سده شانزده با آغاز انقلاب دریانوری تا کنون، کرانه های دریایی آرام آرام به گرانگاه تمدن بشر تبدیل شده اند. ساحلی شدن اقتصاد جهانی در واقع به معنای تمرکز کانونی کنش ها، جمعیت ها و نیز تنش ها و بحران ها در این محورها است. پذیرش مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی، از سوی کشورهای ساحلی، بازتابی از وضعیت شکننده ای است که بر این نوارهای حیاتی کره زمین حاکم است. مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی به معنای هماهنگ نمودن قوانین ناهماهنگ و متداخل می باشد. این رویکرد از مدیریت در پی از بین بردن بخشی نگری و ایجاد تفکر در انجام امور محلی و حل و فصل تضادها میان سازمان هاست. با برقراری مدیریت منطقه ساحلی توسعه متوازن و پایدار مناطق ساحلی، علاوه بر پیاده سازی مدیریت یکپارچه در حمل و نقل سواحل پیشگیری از اضمحلال سواحل و حفاظت از محیط زیست آن ممکن خواهد شد. همچنین یکپارچگی موضوعی مدیریت منطقه ساحلی سبب حل و فصل مشکلات اجتماعی، امنیتی و مدیریت بحران های طبیعی در منطقه ساحلی خواهد بود. به منظور دستیابی مدیریت یکپارچه ارائه راهبردهای افزایش پایداری در منطقه ساحلی و پیاده سازی آن در هر منطقه می بایست طی یک مدل تصمیم گیری، چارچوب اصلی معیارها و زیرمعیارهای مشخص و سپس مدلیزه گردد. در این پژوهش در گام نخست جهت افزایش پایداری در فرآیند مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی (ICZM) شاخص ها درچهار دسته اقتصادی، زیست محیطی، حمل و نقلی و اجتماعی دسته بندی شدند که هر گونه خود شامل زیرمعیارهای خردتر می باشد. سپس با استفاده از شیوه فرایند تحلیل شبکه ای (ANP) تمامی جوانب و رابط درونی و بیرونی عناصر تشکیل دهنده شبکه تصمیم، شامل معیارها و زیرمعیارها و گزینه ها در نظر گرفته شد و بر این اساس با کمک نرم افزار Super Decisions مهمترین راهبرد های افزایش پایداری، بر اساس میزان پاسخ آنها از نقطه نشر هر شاخص و در مقایسه با سایر راهبردها اولویت بندی گردیدند. نتایج ملد نهایی نشان می دهد که بر اساس اوزان بدست آمده به ترتیب راهبردهای ارائه شده در شبکه حمل و نقلی پایدار سواحل و بنادر، اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی بالاترین اولویت را در بین دیگر سیاست ها برای دستیابی به مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی دارا می باشند.

Keywords:

مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی , فرایند تحلیل شبکه ای , توسعه پایدار , Super ecisions