محمدرضا بمانیان - دکتری معماری، استاد دانشکده معماری دانشگاه تربیت مدرس
سهیلا احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری علوم و تحقیقات البرز

فضاها و عرصه های عمومی یکی از عناصر ضروری و اساسی زندگی روز مره شهری و مهمترین بخش شهرها به شمار می روند. در چنین عرصه هایی انواع فعالیت های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جریان می یابد و بیشترین تماس، ارتباط و تعامل میان انسانها رخ می دهد. شهر بارزترین نمود تمایل و نیاز بشر به حیات مدنی و زندگی اجتماعی است. حیاتی که از مجموعه برخوردها و روابط رودرروی مردم با محیط عینی پیرامون، با خود و با دیگران شکل می گیرد. حیاتی که سبب می شود شهر همچون موجودی زنده در گفتگویی چند سویه با ساکنان و بینندگانش قرار گیرد. اصولاً شهری زنده است که تجربه ها و انباشت های فرهنگی و اجتماعی ساکنانش، در آن موقعیت ها و مکان هایی برای تجلی بیابند، در این موقعیت ها و مکان هاست که احساس و ادراک شهری شکل می گیرد. فضاهای عمومی شهرها مهمترین این موقعیت ها و مکان ها هستند که از دیرباز بستر کالبدی حیات مدنی و تعاملات اجتماعی شهروندان بوده اند. از اینرو با توجه به اهمیت و تأکید بر تعاملات اجتماعی انسان در فضای عمومی شهری، مقاله حاضر در پی دستیابی به معیارهای کیفی است، که بتوانند در ارتقاء تعاملات اجتماعی در فضای عمومی شهری تأثیر گذار باشند با جمع بندی از مطالعات نظری تحقیق و بررسی دیدگاه های نظریه پردازان با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی و معیارهای فضای عمومی شهری موفق، معیارهای کیفی، شناسایی و ارزیابی شده اند تا در جهت ارتقاء تعاملات اجتماعی در طراحی فضای عمومی شهری، مورد استفاده طراحان شهری قرار گیرد. با توجه به موضوع پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده است که با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و اینترنتی به رابطه بین فضاهای شهری و تعاملات اجتماعی، شناخت جایگاه تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومی شهری می پردازد.

تعاملات اجتماعی، فضاهای عمومی، روابط اجتماعی و فرهنگی فضاهای عمومی، پایداری شهرها