شاخصه های طراحی معماری با رویکرد تعاملات اجتماعی در مجتمع های گردشگری

میزان موفقیت فضاهای شهری با میزان استفاده از فضا و حضور انسان در آن متناسب است. در واقع معماری باید در پی افزایش تعاملات اجتماعی و همبستگی انسان ها باشد. اما آنچه امروزه در اغلب فضاهای شهری با آن روبرو هستیم کاهش روابط و مشارکت اجتماعی ساکنان در این فضاهاست. از دیدگاه عینی و مادی فضای شهری بستری است که روابط اجتماعی و حیات مدنی در آن جریان می یابد. فعالیت های تفریحی جمعی در فضای شهری می تواند یکی از مهمترین بسترهای ایجاد تعاملات اجتماعی و ارتقاء سطح فرهنگی جامعه باشند. قوام و دوام جامعه به روابط اجتماعی و تعاملات اجتماعی کمیت و کیفت آن بستگی دارد. پایداری اجتماعی نقش مهمی در یافتن راه حل هایی برای تأثیر متقابل گروه های اجتماعی بر هم ایفا می کند که می تواند به خلق راه های پایدار زندگی در یک جامعه کمک کند. پایداری اجتماعی در واقع بخش غیر کالبدی معماری پایدار است. برآوردن نیازهای انسان، افزایش کیفیت زندگی او و استفاده از تمام ظرفیت ها در بهبود وضع او از اهداف پایداری اجتماعی است. احساس آسایش و امنیت و راحتی در فضای یک مجتمع گردشگری از مؤثرترین عواملی است که می تواند حضور شهروندان در چنین فضایی را بالفعل گرداند. هدف پژوهش حاضر، جستجوی معیارهای کالبدی و معنایی مجتمع های گردشگری به منظور افزایش حس امنیت و ایجاد کانون فعال شهری در راستای پایداری اجتماعی است. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی با بررسی مفاهیم پایداری اجتماعی، به مطالعه زمینه های تأثیر گذار افزایش حس امنیت در فضاهای تفریحی می پردازد.

Keywords:

طراحی معماری , تعاملات اجتماعی , مجتمع های گردشگری , فضاهای شهری