سمیرا پرزاده - عضو هیئت علمی دانشکده فنی الزهرا، تبریز

از ابتدای تمدن بشری، دنیای پرجاذبه طبیعی منبعی بسیار غنی برای نوآوری و الهام بخش بزرگ ترین نقاشان، مجسمه سازان، موسیقی دانان، فیلسوفان، شاعران، طراحان و مهندسان بوده است. صدای حرکت آب در رودخانه، رنگ های خیره کننده رنگین کمان، ریتم منظم برخورد امواج دریا با صخره های اطاف آن، فریبندگی بوی خوش گل های سرخ، ساختار هوشمندی کندوی عسل، آسمان زیبا به هنگام طوفان و شکسته شدن نورخورشید در یک روز برفی زمستانی تنها تعداد اندکی از عجایب طبیعی اند که باعث الهام بخشی و نوآوری در آثار دست ساخت انسان شده اند. در اکثر موارد ما از طبیعت از طریق احساس زیبایی با استنشاق بوی خوش، رنگ، شکل، فرم و صدا الهام می گیریم. انسان در طول تاریخی عسی در شناسایی و ارزیابی محیط خود داشته است. و بر اساس همین معیار تلاش نموده به نحوی با دنیای طبیعی و محیط خود ارتباط صحیح و مناسبی پیدا کند. انسان بخشی از محیط اطراف بوده و به کمک ادراک و از طریق رفتار و واکنش با دنیای اطراف تبادل اطلاعات میکند. بر این اساس، شیوه شیء گونه نگرش به محیط که باید آن را رام کرد و یا شکست داد، جای خود را به حرکتی همگام با محیط، همراه با فروتنی و احترام می دهد. بدون شک، طبیعت مرجع اصلی تمام دست ساخته های مفید انسان است. معماری نیز از این قاعده مستثنی نیست و به جرأت می توان گفت: هیچ اثر معماری نیست که بی ارتباط با طبیعت باشد. معماری سبز برخاسته از معماری پایدار و توسعه پایدار بوده که این نیز ناشی از نیاز انسان امروز در مقابل پیامدهای سوء جهان صنعتی و مصرفی عصر حاضر است. حفظ و حراست از منابع طبیعی جهان، مصونیت از آلودگی هوا و سایر آلودگی های محیطی، حفاظت از لایه ازن، بهداشت جسمی و روانی، آمیزه بشریت و ... از موضوعات است که در این راستا مطرح بوده و ضرورت آن به عنوان یک وظیفه جهانی، روز به روز آشکارتر می شود.

معماری پایدار، توسعه پایدار، طراحی پایدار، معماری سبز