معیارهای طراحی مجتمع های زیستی تعاملی میان سالمندان و کودکان

هدف این تحقیق، دستیابی به مبانی و معیارهایی است که لازم است در طراحی فضاهای مجتمع های زیستی در نظر گرفته شود تا ضمن فراهم آوردن محیطی مطلوب و متناسب با توانایی های جسمی سالمندان و بازنشستگان و کودکانان، پاسخگوی نیازهای روانی آنها بوده، و امکان برقراری روابط اجتماعی میان این دو نسل و فعالیت های سازنده را تأمین نماید. بدین منظور می بایست خصوصیات جسمی و روانی سالمند و کودک و عوامل مؤثر بر بهداشت روانی آنان از جنبه های زیست شناختی، روان شناختی و جامعه شناختی مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. ایجاد این مجتمع زیستی با استفاده از آموزه های معماری از یک سو موجب انتقال دانش و تجربیات سالمندان به کودکان و افزایش آگاهی نسل آینده می شود و از سوی دیگر باعث بهبود وضعیت روحی سالمندان و نیز کودکان شده و در نتیجه سلامتی این دو قشر نیز بیشتر شده و هزینه های درمانی کاهش می یابد. رهنمودهایی که در این تحقیق ارائه خواهد شد، در جهت خلق محیط متناسب معماری با توانمندی های احساسی و حرکتی سالمندان و بازنشتگان و استفاده از تجربیات آنها به نسل های بعدی و ایجاد فضائی بین سالمندان وکودکان و ایجاد فضاهای قابل دسترس، قابل استفاده، ایمن، راحت و متناسب با الگوهای رفتاری حرکتی این دو گروه سنی در فضاهای مجتمع های زیستی است. برای رسیدن به هدف، روش تحقیق مبتنی بر مطالعات توصیفی و کتابخانه ای بوده که از منابع مختلف داخلی و خارجی و از مقالات کنفرانسهای داخلی استفاده شده است.

Keywords:

طراحی , مجتمع های زیستی , محیط متناسب , معماری