وحیده ضیغمی

با شروع انقلاب صنعتی، اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده و از کیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر، فضاهای باز شهری راه ها کاسته شده است؛ عرصه هایی که خود به عنوان بستر و خاستگاه، نقش محوری در ارتقای سطح تماس ها، ارتباطات و تعاملات اجتماعی بین شهروندان ایفا می کنند. در این راستا عدم توجه به مقیاس انسانی و نادیده گرفته شدن نیازهای عابرین پیاده از معضلات پیش رو می باشد، به طوری که کمبود و نبود کیفیت در پیاده راه ها منجر به تضعیف حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان شده است. بنابراین ضرورت شناخت مؤلفه های تأثیرگذار بر کیفیت این فضاها به منظور پاسخگویی به نیازهای شهروندان در راستای ارتقای حضور و سطح تعاملات اجتماعی ایشان، بیش از پیش مهم جلوه می نماید. خانه و محله برای انسان حکم مبداً عالم را دارد. بر اساس قانون تأثیرپذیری پدیده ها از همدیگر، می توان ادعا کرد پدیده های سلامت ساکنان و کیفیت فضاهای باز و بسته بین ساختمان های مسکونی با یکدیگر مرتبط هستند. در پژوهش حاضر به بررسی نقش پیاده مداری در طراحی مجتمع های مسکونی و تندرستی ساکنین و تدثیر فرم محیطی بر پیاده مداری و اهمیت این مسئله پرداخته ایم.

محیط پیاده محور، پیاده روی، فرم محیطی، تأثیر پیاده مداری بر سلامت