نگرش معماری به پایداری در ارتباط با سینرژی و انرژی

توسعه پایدار انرژی هدف نهایی جامعه مدرن به منظور پاسخ گویی به نیازهای روبه رشد. انرژی است. این مرحله نیاز به توسعه فنی درکلیه زمینه ها دارد، اما توسعه پایدار صرفاً یک پدیده فنی نیست، بلکه یک پدیده اجتماعی هم هست و با توجه به محدودیت منابع طبیعی، باید بیشتر امید را به توسعه منابع انسانی داشت. در محدود بودن منابع انرژی طبیعی لزوم به کارگیری انرژی های تجدیدپذیر مدنظر است و از سوی دیگر منابع انسانی را می توان به عنوان منبع انرژی بی پایان (فناناپذیر) یا همان سینرژی مطرح نمود. مفهوم جدید توسعه پایدار کلی نگر است و همه ابعاد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و دیگر نیازهای بشری را در بر می گیرد. لذا تحقق پایداری نتیجه یک هم افزایی از عوامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی می باشد و معماری پایدار نیز صرفاً نمی تواند به طور مجزا و با تمرکز برجنبه های انرژی، مسائل اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و زیست محیطی به پایداری و دوام منجر شود. و هم افزایی این عوامل موجب یک ارتباط متقابل می شود و این ایده می تواند در یک چشم انداز بلند مدت ارزش اقتصادی و اثر خنثی زیست محیطی، رضایت ساکنان و عدالت اجتماعی را ارتقاء دهد. در این مقاله قصد بر این است که پایداری انرژی را تحت عنوان هم افزایی انسانی یا سینرژی طرح نموده که موجب تحقق نگرش پایداری در معماری می شود. سینرژی تعامل سازنده ای است که به افزایش اثربخشی (اثر مضاعف ناشی از هم نیروزایی) منجر می گردد که موجب تعامل، تعادل، پویایی، همیاری، مشارکت، توزیع همگون و هماهنگ و افزایش بهره وری (کارایی+ اثر بخشی)، جلوگیری از بحران های احتمالی و همسو نمودن انرژی های پراکنده می گردد.

Keywords:

معماری , پایداری , انرژی , سینرژی