معماری به سبک یادمانی و خواستگاه فرهنگی آن

فرهنگ در مقام مجموعه داشته ها، یافته ها و آموخته های نظری انسان، رستنگاه کنش ها و آفرینش های اوست. هر تولید انسانی، سفر خود را از هدفی مسبوق به خود آغاز می کند و پس از طی فرایند پیچیده افرینندگی، به منصه ظهور می رسد. فرهنگ بسان خوان غنی و پرنعمتی است که مبانی نظری انسان را برای آفرینش مهیا می سازد. معماری یادمانی در مقام گونه ای مهم از معماری، که با گذر قرن ها همچنان در زیستگاه های ما حضور قدرتمند معنایی و کالبدی داشته است. وابستگی و ارجاعات بی واسطه تری به فرهنگ دارد. آرمان ها و ایده آل ها، همواره بخش مهمی از فرهنگ بشر به شمار می روند؛ و وی برای حفظ هویت و ایجاد تمایز با دیگران، علاقه مند و حتی نیازمند به بیان آنهاست. معماری یادمانی گونه ای قدرتمند از ارائه است که با بهره گیری از زبان نمادین و قابلیت های معنایی و کالبدی خود به عنوان یک رسانه هنری تدثیر گذار، همواره یکی از بهترین گزینه ها برای بیان فرهنگی جوامع به شمار می رفته است. نوشتار حاضر درآمدی است بر این رابطه و نگاهی گذرا به چارچوب معنایی آن. با توجه به ماهیت تاریخی موضوع حاضر، از روش پژوهش تاریخی (Historical research) و تحلیل تاریخی – توصیفی (Descriptive-Historical) بهره گرفته شده است. شیوه گردآوری داده ها نیز به صورت کتابخانه ای و با تکیه بر اسناد مکتوبف مصور و پایگاه های داده ای مستند می باشد. پس از بررسی داده ها و تحلیل آنها، به بررسی ماهیت و چرایی رابطه معماری یادمانی و فرهنگ، پیشینه و دسته بندی اولیه این گونه از معماری پرداخته شد. در نهایت به تأثیر متقابل معماری یادمانی و جایگاه مهم آن در گستره فرهنگی و زیستی جوامع اشاره گردید.

Keywords:

معماری یادمانی , فرهنگ , جامعه , آرمان , انسان