طراحی هماهنگ در محیط های شهری

در جامعه ای که بر جامعه پذیری، اتفاق نظر و محصول جمعی تأکید داشته باشد ساختمانهای جدید تلاش خواهند کرد خود را با زمینه موجود هماهنگ سازند. ادموند بیکن (1979) نحوه شکل گیری سیمای شهری هماهنگ در نحوه رابطه معمارانی که در یک فضا اما در زمان های مختلف کار کرده اند را جستجو کرده و با عنوان کردن (نظریه شخص ثانی) می گوید که این دومین طراح است که با نحوه عمل خویش تعیین می کند که آیا اثر معماری نخستین ارزشمند است و یا آنکه آن را بی ارزش نشان می دهد. به عبارتی، با رویکرد خود به جامعه و پذیرش یا نفی فرهنگ گذشته تعیین می کند که (آیا اثر و خلق هنری شخص نخست تداوم یافته و یا از بین برود. (Bacon, 1979:109) (این رویکردی است که طراحان دوران رنسانس با هدف خلق فضای شهری طراحی شده اتخاد کرده و از جلوه گری معمارانه آثار خود به نفع هماهنگی در فضای عمومی چشم می پوشیدند. نگرانی و دغدغه اصلی معماران و شهرسازان در سیمای شهری ساختمانهایی است که نسبت به یکدیگر و خیابانها بی توجه هستند. ساختمان ها نیز چون افراد یک جامعه در صورت داشتن فرهنگ و رعایت هنجارهای اجتماعی و به عبارتی ادب اجتماعی به یکدیگر احترام گذارده و در مقابل در صورت فقدان ادب اجتماعی نسبت به یکدیگر بی توجه شده و یا به رقابت منفی و نفی یکدیگر خواهد پرداخت. در کشورهای غربی ساختمانهای قدیمی علی رغم تفاوت های قابل تشخیص در طراحی کل هماهنگی را بوجود آورده اند و هم ساختمان جدید در کنار ساختمانهای قدیمی با رعایت اصول طراحی هماهنگی با زمینه خوب جای گرفته اند. در ایران که تجربه معماری برون گرای خیابانی کوتاه تر بوده، مصادیق هماهنگی هم کمتر دیده شده است. در این نوشتار به بررسی این مقوله، طراحی هماهنگ در طراحی شهری با ارائه نمونه های اجرا شده در شهرهای مختلف اروپایی و ایران خواهیم پرداخت.

Keywords:

سیمای شهری , زمینه گرایی , فرهنگ